Sunday, December 18, 2011

ლექსები არქივიდან..

იცი, უთქმელობა მტანჯავს..
ფიცი დამიდია სადღაც,
მიცდის? როგორ?
ნავი მისადგომებს გასცდა..
ვერა, ვერ აგიხნით ამას,
ჩემი უცნაური განცდა..
გულში უსიამოდ გამცრა..
ძაფი,  დღეს ერთობის გაწყდა?!.. 


* * *
ისევ მე მარტო, ფიქრებით დაღალულს,
ამ ცივ დეკემბერში დამწვარს,
სასწაულების მოლოდინში გარინდებულს
ბედი ინტრიგებს მი-ხლართავს
ღამის საათის დარეკვამდე,
პულსი ძლიერად მარტყამს
ერთზე - გაიელვა მონატრებამ,
ორზე-  გაიხსნა ფარდა,
როცა შენსკენ სავალ გზას დავადექი,
მაშინ ისარმაც დაჰკრა..
ფიქრიდან უმალ გამოვეგე,
ღიმილი დილამდე გამყვა.. :)))


ღიმილიან დილას გისურვებთ :) 



იგ 


პოსტი არფერზე და ყველაფერზე

ადამიანებს დროდადრო უჩნდებათ სურვილი თავიაანთი გულის ნადები სხვებს გაუზიარონ. დღეს ასეთ ხასიათზე ვარ, მაგრამ რომ მივიხედ-მოვიხედე ჩემს გარშემო კაციშვილის ჭაჭანება არ იყო, ვინც მოთმინებით მიმისმენდა და კარგ, ჭკვიანურ დარიგებასაც მომცემდა. 
ბლოგი მონოლოგების საწერად არ შემიქმნია, მაგრამ სწორედ აქ, დავწერ, მთელი სამყაროს გავლით მოგაწვდენთ ხმას.
შარშან ამ დროს ბლოგზე წინა საახალწლო განწყობა გუგუნებდა, ბევრი საახალწლო პოსტი დავწერე.. მეც ვისიამოვნე და იმათაც, ვინც წაიკითხა. გასული წლის რეზიუმეც გავაკეთე და ახალ წლის იმედიანი პროგნოზები გაგიზიარეთ..
 წელს ჩემი პასიურობა მე თვითონ მაოცებს. იმის განცდაც კი არ მაქვს, რომ არა თვე, არამედ ერთი მთლიანი წელი გავიდა და უკვე ახალი 2012 წელი იწყება სულ რაღაც 13 დღეში .
ალბათ ბოლო დროს ჩემს ცხოვრებაში განვითარებულმა მოვლენებმა განაპირობა. ერთბაშად გავიზარდე 25 წლის ასაკში, ეს ასე ადვილი ხომ არ გგონიათ? რაოდენ გასაკვირიც უნდა იყოს, აქამდე თავი კიდევ პატარა ნებიერა ბავშვი მეგონა  და ამ როლის თამაშს ვაგრძელებდი, მაგრამ უკვე აღარ გამომივა. კარგი გაკვეთილები ჩამიტარა თავად ამ უცნაურმა ცხოვრებამ, ხანაც საოცრად ტკბილმა და ზოგჯერ აუხსნელად მწარემ.

დავასკვენი, რომ მთავარია შემდეგი:

·         *იყავი გულწრფელი და შენი სიმართლე იქნება შენი ფარი ყველგან და ყველაფერში;
·        *არასდროს იყო გულგრილი შენს ირგვლივ მიმდინარე მოვლების მიმართ, სირაქლემას როლში ყოფნას არ გირჩევთ;
·         *სამართლიანად ნეიტრალური პოზიცია შეინაარჩუნეთ ყოველთვის;
·         *საკუთარ თავს დატეხილი უბედურება/პრობლემა სხვას არასდროს გადააბრალოთ. საკუთარი თავიდან დაიწყეთ ძიება. არ უნდა შეშინდე, პირიქით, ეს გაგაძლიერებს.. 
·         *ცხოვრებაში ჩადენილი შეცდომების ნუ შეგეშინდება. მთავარია აღარ გაიმეორო და ამ ყველაფრიდან გამოცდილება მიიღო;
·         *ეს სიმართლეა და ნუ შემეკამათებით, საკუთარი ყურით გაგონილის დაჯერება უნდა ვისწავლოთ და არა რამდენიმე ადმიანის მიერ გადმოცემული ამბავის; 
·         *ბოდიშის მოხდა უნდა შეძლო, სინანული არასდროს არ არის გვიანი. შეიძლება გაფუჭებულ საქმეს ვეღარა უშველო, მაგრამ მეტჯერ ხომ აღარ წაახდენ რასმე?!;
·         *როდესაც რეალობას ვერ შეცვლი, არსებული სიტუაციის მიმართ დამოკიდებულება უნდა შეიცვალო. სხვანაირად უბრალოდ ვერ იცხოვრებდა ადამიანი.. მიკვირს, მაგრამ ასეა მოწყობილი ღვთისაგან, ყველაფერს (თითქმის) ეგუება ძე კაცისა; 

კი მიჭირს დღემდე რაღაცეების/ვიღაცეებს თვალი გავუსწორო ისე, როგორხ საჭიროა, მაგრამ ვცდილობ და გამომივა;
·         *თავში არ უნდა აგივარდეს არაფერი, არც საზოგადოებრივი პრივილეგია და არც საკუთარი შესაძლებლობებით მიღწეული (კიდევ კარგი ბატონ-ყმობა გადავარდა დიდი ხნის წინ, თორემ რა გვეშველებოდა: ვაი) 
·         *ძალა, მართლა ერთობაშია J  და უნდა გწამდეს და გჯეროდეს- თუ მართლა მთელი გულით მოინდომებს ადამიანი, ყველაფერი შესაძელბელიაო
ახალი არაფერი დამიწერია, ისედაც ბევრჯერ გაგონილი, დაწერილი თუ მოყოლილია ამაზე კარგად და ხატოვნად..  უბრალოდ, მთავარი ის არის, რომ გვახსოვდეს ეს ყოველივე!!
ჩემი გადმოსახედაიდან ვამბობ: “ვარდისფერი სათვალიდან სამყაროს ცქერა შიშველი ხელებით უბრალოდ ძნელი ყოფილა.
 ხვალ უკეთესი დღე გათენდება და ერთი სული მაქვს ეს 2011 წელი გავიდეს, წავიდეს, მოშორდეს :)

პ.ს. არასდრის მითხოვია თქვენთვის, ვინც შემოდიხართ/მოხვდებით შემთხვევით თუ გააზრებულად/ ბლოგ "Across the universe"-ზე, ახლა   გთხოვთ, მიაწერეთ კომენტარი ამ  პოსტის ჩაკითხვისას. მაინტერესებს რამე ხომ არ გამომრჩა, კიდევ რა არის მნიშვნელოვანი..  :) 





მადლობა 
იგ 
18/12/2011



Thursday, November 24, 2011

თოოვს !..

ამ ღამეს თოვლი მშიოდა ისე
და შენი ნახვის წყურვილი მკლავდა, 
ფიფქები ისე დნებოდა თმაზე
და შორს გაფრენილ ოცნებას გავდა.

მივუყვებოდი მე გამზირს მარტოდ,
მხოლოდ ლექსი გრძნობს სევდიან ავტორს.
ისევ თოვს სწრაფად, ნაბიჯს ვანელებ,
მერე რაა,  მე თუ არვის ვაღელვებ..

და შემოდგომის მიწურულის თოვლიან ღამეს,
-თქვენ, უკაცრავად, მე გთხოვთ ერთ რამეს:
იქნება ჩემთან მოხვიდეთ მალე..  :) 
და თუნდაც თოვამ დამღალოს ბარემ.. 



24.11.2011


პ.ს. დაე, ითოვოს :) 



Sunday, October 23, 2011

მოხუცი და მისი ნაამბობი

მოხუცი 83 წელს იყო მიტანებული და მარტოდმარტო ცხოვრობდა თავის ხელით აშენებულ ქოხში. მეუღლე 20 წლის წინ გარდაეცვალა.  შვილების ხვეწნა-მუდარის მიუხედავად, მტკიცედ გადაწყვიტა მთაში დარჩენილიყო, ქალაქისკენ გული არ მიუწევდა, არადა მისი ვაჟები და ქალი იქ კარგა ხნის დამკვიდრებულნი იყვნენ. შვილიშვილებიც  იქ სწავლობდნენ, მუშაობდნენ..
მოხუცმა თავის კერა არჩია. უარი თქვა ყველა ფუფუნების საგანზე, მის სახლში ვერა ნახავდით ტელევიზორს, ტელეფონს.. გარე სამყაროსთან წვდომას რადიოს საშუალებით ახერხებდა და არცა სწუხდა ამაზე
მოხუცი კი იყო, მაგრამ ახალგაზრდაზე მეტად ერჯოდა გული სიცოცხლისთვის, შრომას და ჯაფას არ ერიდებოდა და საკუთარი ხელით დამზადებული თოხითა და ბარით შეუპოვრად ამუშავებდა მიწას, თესავდა და მოჰყავდა მოსავალი. ყველას უკრიდა, ბევრი ახალგაზრდა ვერც კი ზიდავდა მის თოხსა და ბარს ისეთი სიმძიმისა იყო
ტანად საშუალო სიმაღლის იყო, წელში ოდნავ მოხრილიგამხდარი, სახე დაღარული ჰქონდა ნაოჭებით , თეთრი წვერი უფარავდა პირისახეს. ხელები, შუბლი და მელოტი ადგილები თავზე მზისგან ჰქონდა გარუჯული. დღენიადაგ შრომაში იყო, მიწას ჩაჰყურებდა მზის გულზეც არ ერიდებოდა  ბაღში მუშაობას
თვალები ჰქონდა საოცარი ლურჯი ფერის,  ზღვის ფერი, სიცოცხლის წყურვილი გამოსჭვიოდა, ახალგაზრდული ჟინი ანათებდა და ენერგიას მატებდა მასთან ყველა მოსაუბრეს
ბევრ მეზობელს ეცოდებოდა კიდეც ასე მარტოდმარტო რომ ატარებდა სიცოცხლის უკანასკნელ წლებს, მის შვილბსაც ამტყუნებდნენერთი მაინც დარჩენილიყო მშობლირ კერაზე და სიბერეში მიეხედათ მოხუცისთვის, მაგრამ თავად არაფერს უჩიოდა, ადამიანების შეწუხებაც არ უყვრდა დიდად. გულჩათრობილი არ იყო, მაგრამ კარჩაკეტილ ცხოვრებას ეწეოდა, კვირაობით მეზობელი სოფელის სამლოცველოში ნახადით. აშკარა იყო, რომ თავად ღმერთი აძლიერებდა მას
მე სრულიად შემთხვევით შევხვდი. იმ პატარა სოფელში მოვხვდი, სადაც ეს მშრომელი მოხუცი ცხოვრობდასაოცარი სიმშვიდე და სიმწვანე იყო, მიუხედავად მიწურული შემოდგომისა, ჩიტები ჭიკჭიკებდნენ, სადღაც იქვე, შორი ახლოს წყარო მოწანწაკრებდა,  თითქოს ცამდე აზიდული მთებიდან გამოდიოდა წყალიპატარა ქოხმა, რომელიც მოშორებით იდგა, თავიდანვე მიიქცია ჩემი ყურადღება და მოცლილად ყოფნის ჟამს  ავისეირნე. ცნობისმოყვარეობა ვერ დავიოკე და ქოხს შემოვლებული დაბალი ღობის იქითაც გადავიხედე. ეს არ გამოეპარა ეზოში მოფუსფუსე მოხუცს
-რა იყო, ბაბუაქაურს არ უნდა გავდე შენ, სადაური ხარ?
-მე დედაქალაქიდან ვარ, აქ ვისვენებ.
-შემოდი ბაბუ, ღიაა ჭიშკარი.. დედაქალაქში არიან ჩემი შვილები და შვილიშვილები, ეგება იცნობ მაგენს კიდეც.. 
ისედაც ერთი სული მქონდა როდის შევიდოდი მის ეზოში და კი არ შევედი, შევფრინდი.. სახლში შემიძღვა.. სააპატიო ადგილზე გამოფენილი ჰქონდა მეუღლის, შვილებისა და შვილიშვიელბის ფოტოები. სისუფთავე შევამჩნიე, ლაზათი ჰქონდა რაღაცნაირი, მოგეწონებოდა. თავის ბაღში მოყვანილი ვაშლითა და ყურძნით მიმასპინძლა, ფელამუშს მოგიდუღებო, მაგრამ მე სასტიკ უარზე დავდექი, როგორ ვაწვალებდი ამ ხნის კაცს, თავად ურცხვად და  ხელცარიელი შევეჭერი მის მყუდროებაში.  დიდხანს მიყურა, თითქოს ვიღაცას მამსგავსებდა, ხანდახან მოჭუტავდა თვალებს და ისევ ახელდა. დაიწყო ამებების მოყოლა, საკმაოდ ენაწყლიანი აღმოჩნდა.. ეტყობოდა მოსაუბრეს მონატრებულიყო, საკუთარ თავთან ბაასით დაღლილს ახლა მე ავუბი მხარი. ბევრი რამ მიამბო თავის თავს გადახდენილი, დაწყებული საგმირო საქმეებით, დამთავრებული თავისი შვილებისა და შვილიშვილების შესახებ. სამწუხაროდ არცერთი მისი შვილიშვილი ჩემი ნაცნობი არ აღმოჩნა. მისი ნაამბობიდან ყველაზე მეტად კი ეს დანამახსოვრდა
-ბაბუ, ძალიან მიგამსგავსე ერთ ახალგაზრდა გოგოს, რომელიც ჩვენს სოფელში წლების წინ გამოჩნდა. ისიც შენსავით შვებულების გასატარებლად იყო ჩამოსული აქა. სიმშვიდე და სილამაზე ჩვენი მხრისა მოეწონა. კიდე ერთი ბიჭი მოსწონებია.. მე კი რა ვიცი, ერთი გამოყრუებული ბებერიმაგრამ ამბობდნენ აქაურები, სიმართლე იქნება. ის ბიჭი კი ნაღდათ ვიცი, კარგი ოჯახის შვილია, ნეტა რა მოხდა იმისთანა, რომ არც იმ ბიჭისა და გოგოს ასავალ-დასავალი აღარავინ იცის. კარგი გაბედული ბიჭი იყო, აგერ ქვემოთ კაცი რომ შემოგხვდა, მაგის გადარჩენილია, წყალს მიჰქონდა წლების წინ.. მდინარე ადიდდა ჩვენსა და.. 
-კიდე რა იცით, მითხარით ამათზე
-რავი აბა, მეტი რაღა უნდა ვიცოდე, ის გოგო ერთ ზამთარს კიდევ ვნახე ჩვენს სოფელში, თითქოს ბედნიერსა ჰგვანდა, მაგრამ ჭორს დაუჯერებ თუ არა არ ვიცი, შვილო, ამ ბიჭსა ჰყოლია ვიღაცა ქალაქელი და იქა წავიდა, რა იქნა არა ვიცი რა..
-ვაა, დამაინტერესსა ძალიან ბაბუ, ნეტა რა ბედი ეწიათ.. 

შუადღისას მისული, საღამო ხანი იყო, რომ გამოვედი მოხუცის ქოხიდან.. 





  ღრუბლები დიდი მთებივით მაღლა აწეულიყვნენ.. ჩამავალი შემოდგომის მზის სხივები ოდნავღა ანათებდა სოფელს.. თავდაღმართზე დავეშვი და თან ვფიქრობდი, როგორ შეილებოდა ასე უკვალოდ გამქრალიყვნენ ადამიანები, გრძნობები, ურთიერთობები, მაგრამ რავიცი მე, ალბათ რადგან ყველაფერს რასაც აქვს დასაწყისი, ასევე დასასრულიც მოსდევს.. მაგრამ მაინც ვერა გავიგე რა.. თან მე ძალიან მგავდა თურმე ის გოგო.. თუ რამე გავიგე დავწერ იმასაც.




იგ
2011 წლის 24 ოქტომბერი
24:00


*ფოტოს ავტორი:. უნგიაძე