სამსახურში დაწერილი ლექსი

მიყვარს პოეზია და პროზა,
არ ვიღებ წამლის დოზას,
არ გავხდები მონა,
ჩემი დრო მალე მოვა..
არ ვუჩივი მუზას,
ჩემთან მოდის, როცა მგრუზავ,
ასე ხდება, თითქმის მუდამ.
ზოგიერთს სწამს  ღმერთი ბუდა..
ჩემთვის ერთი არის ღმერთი..
ნუ, მე არვის არ ვერჩი,
დრო მოვა და ამას  გეტყვი..
სწორედ ახლა, ამ წუთებში
შიმშილს ვგრძნობ და  ვარ მხეცი  :)




2011

–– ––– –––

ზაფხული, სიცხე, საღამოს შვიდი..
დროებამ ერთად შეჰყარა  ფლიდნი, 
ზარმაცნი, სხვანი ხილული ბრმანი
ოცდაათ ვერცხლად დაყიდეს კრავნი.. 

დაირღვა რწმენა, იგრძნობა რყევა,
მიექანება ჯოჯოხეთს ყველა,
და ძმას ვეღარ ცნობს, 
ის მას ღალატობს, 

ქვეყანა იქცა ქვესკნელად,  როცა
გაუტანლობამ დათესა მტრობა, 
ჯოჯოხეთს ისმის გოდება, კვნესა
სიბერემ ყველგან შეცვალა ყრმობა. 

თქვენ აღარ შეგრჩათ არავის გრძნობა? 
ამ სამყაროში გატანა, ძმობა?
სიკეთე ჩაკვდა, იმედი  გაქრა,
ვატყობ ჩემი მეც ბორიტი გახდა..

გახდა ეშამზე უფრო  მეტი და 

მომეცით თოფი ან პისტოლეტი.. 

დავახშო ეშმაკი ან გავქრე სრულიად
მაინც ვერ ვნახავ აქ კაცს გულიანს.. 




2012@

ნიშანი

გაჩნდა ახალი იდეა.

როცა დრო გავა გარდავისახებით.

ჩვენ სიყვარულით ვიცნობთ ერთმანეთს

და გარდასახვის დღენიც მიდიან,

სიზმრად ერთმანეთს თვალი შევავლეთ,

ჩვენ დავინახეთ, ერთმანეთს ვგავართ,

როგორც ერთმანეთს, ისე სულ ყველას,

ჩვენ ერთნაირნი ნამდვილად არ ვართ,

მაგრამ ერთნი ვართ, რადგან გვწყურდება,

ყოველთვის წყალი, წყალი წვეთი წვეთ,

რადგან გვიყვარდება და მივისწრაფით,

რადგან ერთმანეთი სიზმრად შევნიშნეთ

ღამის დარჩენით და დილის წასვლით,

ჩვენ არ ვიცვლებით ახლა აქყოფნით,

ჩვენ შევიცვლებით როცა დრო მოვა,

სუნთქვა არ გყოფნის ერთად სამყოფი

თითქოს სამყაროც გაიყო ორად,

მაგრამ დუალიზმით მე არ ვიხიბლები,

არც მიმაჩნია რომ ეს სწორეა,

ხიდები გავდეთ, გრძელი ხიდები,

ყველა დინება ისევ დროს მიაქვს,

ნეტავ ვიცოდე საით მიდიან,

იდეალები, გარდასახვანი,

გაჩნდა ახალი, ახალი იდეა,

მე ის ერთ წამში გავასამმაგე,

დიდი სიჩუმე სიტყვით შევამკე,

ჩვენი სიყვარულიც ნიშანი გახდება

და ჩვენ ამ ნიშნით ვიცნობთ ერთმანეთს

სამყაროს სახედ, ღმერთის სახებად.

დეფი 13 ივლისი 2011

ახლიდან

ისევ ახლიდან დავითვლი დღეებს,

 წუთებს და წამებს,

შემოდგომამდე ფიქრებს დავსერავ,

სანთლებს დავანთებ, ვილოცებ ბეევრს.

სიტყვებს დავაწყობ შენთვის ბგერებად..

ნუთუ მართლდება ჩემი სიზმარი

და ტკბილ  ოცნებად არ დაბერდება.

გრძნობა უთქმელი, შორი, ულევი

ჩემს გულს ძალიან სწრაფად ედება..

და კვლავ ავიღე ხელში კალამი,

ფურცელზე ვტოვებ სულის ანაბეჭდს,

მესმის სიჩუმე სევდის და მოლოდინი

შემოდგომამდე რომ გამაოცებს.

 იგ

29 აპრილი, 2012 წელი

სამსახური, სამსახური, სამსახურიიიიი ...

დღევანდელი გადასახედიდან და განსაკუთრებით ღამის 1-ლი საათის კვალობაზე რომ ვფიქრობ,  რა ბედენა იქნებოდა ცხოვრება სამსახურის გარეშე, საქმის გარეშე.. უაზრობა და მოწყენილობა დაისადგურებდა.. 
ამ ბოლო დროს ჩემი ცხოვრება მართლაც მექანიკურად დაქოქილ საათს დაემსგავსა. ვდგები დილით ადრე ისედაც გამთენიისას ჩაძინებული, ვცდილობ არ დავაგვიანო სამსახურში, რადგან ტაბელი უნდა გავატარო და მისვლის დრო დავაფიქსირო.. არ უნდა დავაგვიანო.. ეს ფაქტი უბრალოდ "ტეხავს", თან ხელფასი ჩამომეჭრება, როგორც დაგვიანებაში შემჩნეულს.. 
ყოველი დილა ერთმანეთს ჰგავს, ვიღვიძებ, ვდგბი, თუ ვასწრებ ვვარჯიშობ, დილის ლოცვას აუცილებლად ვკითხულობ,  ასევე თუ ვასწრებ ვსაუზმობ და  მივიდვარ სამსახურში .. 
მივდივარ და ვმუშაობ, ვმუშაობ, ვმუშაობ.. ვასრულებ ჩემს საქმეს, ვიღიმი ხშირად  ფორმალობისთვისაც და შემრჩენია იმის თავი, რომ მივხვდე:  ჩემი ცხოვრება მექანიკურია, თუმცა ჩემ თავს გამოვუტყდი, რომ სამსახურის გამო ბევრი პირადი გვერდზე გადამიდია.. არ ვიცი, რაღაც უცნაურს "კაიფს" ვიჭერ.. არ ვიცი არც მე ამას რა ჰქვია..
შეიძლება ვინმეს გაუკვირდეს, მაგრამ სამსახურში მივდივარ მაშინაც, როცა მცივა, ან სიცხე მაქვს, ან მახველებს, ან უბრალოდ მეზარება და მეძინება, იმიტომ რომ ის ჩემი სამსახურია, ანუ ვალდებული ვარ, უნდა გავაკეთო საქმე, ასეთი ვარ. ან გავაკეთებ კარგად, ან საერთოდ არ უნდა გავაკეთო. პასუხიმგებლობას არ გავურბივარ, პირიქით, ზედმეტიც მაქვს მგონი..
  ასე დაიწყო მაშინ, როცა ჯერ კიდევ 19 წლის ვიყავი.. მაშინ მე თვითონ გადავწყვიტე, რომ უნდა მეპოვა სამსახური, ჩემი საქმე.. ვიპოვე კიდეც.
მას შემდეგ ბევრი წელი გავიდა.. დავიწყე სულ ნულიდან.. ვიმუშავე სტაჟიორად, უხელფასოდ, ბევრი ვიბოდიალე, ცხოვრებისეული გამოცდილება მივიღე , გავიზარდე პროფესიული თვალსაზრისითაც.. ბევრი ეტაპის შემდეგ  შრომა ნამდვილად დამიფასდა.. მე დღეს მენჯერი ვარ.. ვგრძნობ, რომ პატივს მცემენ, ჩემს სამქეში კომპეტენტურ ადამიანად მივაჩნივარ თანამშრომლებს.. 
ამასობაში, ჩემს სამსახურში ბევრი დადებითი და უარყოფითი აღმოვაინე, მაგრამ რაც მთავარია, არის ამოუწურავი პოტენციალი, რაც მე დღემდე მაჩერებს ერთ ადგილას  და მიადვილებს მარტივად შევხედო ყველაფერს.. მოვიკრიბო ძალები და ახალი ენთუზიაზმით შევუდგე სამუშაო დილას.. 
და ყველაფრის მიუხედავდ, მაინც ვიცი რომ ეს სამსახურიც, უკმაყოფილება, წარმატება თუ წარუმატებლობა მე მეკუთვნის, მე მაქვს ჩემი დამოუკიდებელი ცხოვრება, რომლებსაც სხვებს მხოლოდ ვუზიარებ, ალბათ საბოლოოდ სწორედ ეს მხიბლავს. 
"ცხოვრება ყოველთვის კარგია, რადგან ყოველთვის შეიძლება უარესი იყოს"–ო და  ალბათ დავიჭირე მე ეს მომენტი, რომელიც მასაზრდოებს და არა მარტო მე, ბევრ ჩემნაირს აი,  სწორედ ამ "კაიფის" განცდა გვხიბლავს ალბათ.. 


ანი ღაღანიძე, გიორგი ყურაშვილი–  ახლა მიხვდებით რაშია საქმე.. რატომაა უკვე მერამდენე ღამე თეთრად ნათენები ყველაზე დიდი ცის ქვეშ.. 
იდეაში,  სახალისო პოსტო მინდოდა რომ გამომსვლოდა, მაგრამ რაღაცნაირად დამაფიქრებელი გამოვიდა.. დამეთანხმეთ, მეგობრებო, რომ ყოველი დღე რაც არ უნდა იყოს, მაინც საინტერესოა,  თავისებურად განსხვავებული და უცნაური.






იგ


2012 წლის 13 აპრილი 

მე დავბრუნდი . . .

დიდი ხანი გავიდა რაც ჩემს ბლოგზე არაფერი დამიწერია.. 

არასოდეს ვუჩიოდი მუზებს. შემოქმედებითი კრზისი დამემართა თუ რა იყო მეც არ ვიცი.. ამ დილას კი როგორც კი გავიღვიძე, მომინდა აქ შემომეხედა, ნეტავ რა ხდება-თქო, მესიამოვნა, როდესაც რეტინგს შევხედე, 26841 სტუმარს ითვლის უკვე  "Across the universe"-ი, ეს იმას ნიშნავს, რომ კიდევ უნდა დავწერო საინტერესოდ და სასიამოვნოდ. 
ბევრმა წყალმა ჩაიარა, დიდი და ცივი ზამთარიც გადავაგორეთ.. გაზაფხულის ხალისი უკვე იგრძნობა ისე,რომ ადამიანების სულში შეაღწია.. ჩემთან ასეა და რავიცი.. 
ბევრი უთქმელი სიტყვა დამიგროვდა და ვიტყვი ჩემს სათქმელს როგორც ყოველთვის "სამყაროს გავლით"


ჩემთან აი ასეთი გაზაფხულია, მთლად უღრუბლო არა, მაგრამ სასიამოვნო შეგრძენება, როცა ცოცხალი ხარ, გიყვარს და გიხარია ! 

იგ
2012 წლის 24 მარტი

თოვს ჩემს ქალაქში..

ქალაქში ისევ დაიწყო თოვა, 

ზამთრის ღამეში სიცივეს ჩემთან 
ბოროტი ენები შორიდან მოაქვს,
იწყება ჩუმი ტირილი, გლოვა,
გაზაფხულამდე უნდა ვიცოცხლო
და გაზაფხულზე მე შენთან მოვალ.. 
ზამთრია ღამეა, თოვს ჩემს ქალაქში,
თოვლის საბანში გახვეულა ფიქრების გროვა.. 
გაზაფხულამდე დიდი დრო არის, 
ზამთარი გავა, მე შენთან მოვალ.. 


თოვს ჩემს ქალაქში..  * * *
 * * *      * * *
     * * *           * * * 
  




იგ
2012 წლის 10/02 



თოვს. * * *