დღევანდელი გადასახედიდან და განსაკუთრებით ღამის 1-ლი საათის კვალობაზე რომ ვფიქრობ, რა ბედენა იქნებოდა ცხოვრება სამსახურის გარეშე, საქმის გარეშე.. უაზრობა და მოწყენილობა დაისადგურებდა..
ამ ბოლო დროს ჩემი ცხოვრება მართლაც მექანიკურად დაქოქილ საათს დაემსგავსა. ვდგები დილით ადრე ისედაც გამთენიისას ჩაძინებული, ვცდილობ არ დავაგვიანო სამსახურში, რადგან ტაბელი უნდა გავატარო და მისვლის დრო დავაფიქსირო.. არ უნდა დავაგვიანო.. ეს ფაქტი უბრალოდ "ტეხავს", თან ხელფასი ჩამომეჭრება, როგორც დაგვიანებაში შემჩნეულს..
ყოველი დილა ერთმანეთს ჰგავს, ვიღვიძებ, ვდგბი, თუ ვასწრებ ვვარჯიშობ, დილის ლოცვას აუცილებლად ვკითხულობ, ასევე თუ ვასწრებ ვსაუზმობ და მივიდვარ სამსახურში ..
მივდივარ და ვმუშაობ, ვმუშაობ, ვმუშაობ.. ვასრულებ ჩემს საქმეს, ვიღიმი ხშირად ფორმალობისთვისაც და შემრჩენია იმის თავი, რომ მივხვდე: ჩემი ცხოვრება მექანიკურია, თუმცა ჩემ თავს გამოვუტყდი, რომ სამსახურის გამო ბევრი პირადი გვერდზე გადამიდია.. არ ვიცი, რაღაც უცნაურს "კაიფს" ვიჭერ.. არ ვიცი არც მე ამას რა ჰქვია..
შეიძლება ვინმეს გაუკვირდეს, მაგრამ სამსახურში მივდივარ მაშინაც, როცა მცივა, ან სიცხე მაქვს, ან მახველებს, ან უბრალოდ მეზარება და მეძინება, იმიტომ რომ ის ჩემი სამსახურია, ანუ ვალდებული ვარ, უნდა გავაკეთო საქმე, ასეთი ვარ. ან გავაკეთებ კარგად, ან საერთოდ არ უნდა გავაკეთო. პასუხიმგებლობას არ გავურბივარ, პირიქით, ზედმეტიც მაქვს მგონი..
ასე დაიწყო მაშინ, როცა ჯერ კიდევ 19 წლის ვიყავი.. მაშინ მე თვითონ გადავწყვიტე, რომ უნდა მეპოვა სამსახური, ჩემი საქმე.. ვიპოვე კიდეც.
მას შემდეგ ბევრი წელი გავიდა.. დავიწყე სულ ნულიდან.. ვიმუშავე სტაჟიორად, უხელფასოდ, ბევრი ვიბოდიალე,
ცხოვრებისეული
გამოცდილება მივიღე , გავიზარდე პროფესიული თვალსაზრისითაც.. ბევრი ეტაპის შემდეგ შრომა ნამდვილად დამიფასდა.. მე დღეს მენჯერი ვარ.. ვგრძნობ, რომ პატივს მცემენ, ჩემს სამქეში კომპეტენტურ ადამიანად მივაჩნივარ თანამშრომლებს..
ამასობაში, ჩემს სამსახურში ბევრი დადებითი და უარყოფითი აღმოვაინე, მაგრამ რაც მთავარია, არის ამოუწურავი პოტენციალი, რაც მე დღემდე მაჩერებს ერთ ადგილას და მიადვილებს მარტივად შევხედო ყველაფერს.. მოვიკრიბო ძალები და ახალი ენთუზიაზმით შევუდგე სამუშაო დილას..
და ყველაფრის მიუხედავდ, მაინც ვიცი რომ ეს სამსახურიც, უკმაყოფილება, წარმატება თუ წარუმატებლობა მე მეკუთვნის, მე მაქვს ჩემი დამოუკიდებელი ცხოვრება, რომლებსაც სხვებს მხოლოდ ვუზიარებ, ალბათ საბოლოოდ სწორედ ეს მხიბლავს.
"ცხოვრება ყოველთვის კარგია, რადგან ყოველთვის შეიძლება უარესი იყოს"–ო და ალბათ დავიჭირე მე ეს მომენტი, რომელიც მასაზრდოებს და არა მარტო მე, ბევრ ჩემნაირს აი, სწორედ ამ "კაიფის" განცდა გვხიბლავს ალბათ..
ანი ღაღანიძე, გიორგი ყურაშვილი– ახლა მიხვდებით რაშია საქმე.. რატომაა უკვე მერამდენე ღამე თეთრად ნათენები ყველაზე დიდი ცის ქვეშ..
იდეაში, სახალისო პოსტო მინდოდა რომ გამომსვლოდა, მაგრამ რაღაცნაირად დამაფიქრებელი გამოვიდა.. დამეთანხმეთ, მეგობრებო, რომ ყოველი დღე რაც არ უნდა იყოს, მაინც საინტერესოა, თავისებურად განსხვავებული და უცნაური.
იგ
2012 წლის 13 აპრილი
No comments:
Post a Comment