უსათაურო

მე შემოდგომის ქარებში გიცდი,
სახეალეწილი მორცხვი ბავშვივით,
გარეთ წვიმაში დავანთებ კოცონს,
არავინ შენზე უფრო არ მომწონს..

 ღამეს დღეები მოჰყვება ისევ
და ეს სიშორე ცივ ფიქრებს მისევს,
 გარეთ ისევ წვიმს,  მე კი მაციებს,
შორიდან ვგრძნობ, რომ შენ თვალს მაცილებ..

 ღამე შემოდგმის მთვარეს რომ დარაჯობს
და დამცინავად ბანქოს თამაშობს,
ხედავს რა მელის, მაგრამ არ მანდობს..
რა ვიცი, იქნებ მართლა მღალატობ..

 მე შემოდგომის ქარში დაგიცდი,
მერე რა, თუ დრო გადის, არ იცდის,
ხეებს სიცივის ევლება ფარდა, 
და საბურველში იწყებენ გახდას.. 

ჩემი ფიქრების ვერ ვპოვე ახსნა, 
 ისევ უჩუმრად ვარჩიე გაცლა.. 

იგ 
 01:26 
 თბილისი