ნაყინის წვიმა

ზაფხული მიწურულიყო. ენკენისთვე იდგა. ჰაერს სუსხი შეპარვოდა, ჩიტები ტოვებდნენ პატარა ქალაქს  და თბილი ქვეყნებისკენ მიეშურებოდნენ, ფოთლებს ელფერი ეცვალათ.. შემოდგომა შემობრძანებულიყო პატარა ქალაქში.. თითქოს ბევრი სიხარული უნდა მოეტანა ნაირფერად აჭრელებულს შემოდგომას, მაგრამ ირგვლივ საოცარმა მოწყენილობამ დაისადგურა. თითქოს თბილს ქვეყნებში გაფრენილმა ჩიტუნემბა წაიღეს ყველაფერი მხიარული.. ბავშვებმა, მოზარდებმა, მოზრდილებმა თუ მოხუცემბა ღიმილი დაივიწყეს.. 
ქალაქის  მერმა აღარ იცოდა რა ექნა, . მისი ბრძანებით ერთ დროს მხიარული ქალაქი სხვადასხვა ფერის საღებავებით შეღებეს, შენობები წითელი–ყვითელი–მწვანე თუ ლურჯი გახდა.. ქალაქში ძალიან ბევრი შადრევანი გაჩნდა, უბრალო კი არა, მოცეკვავე თანაც. მაგრამ ყოველი ცდა ამაო იყო: ღიმილი, სიხარული და სიყვარული ვერავინ და ცერაფერმა დააბრუნა, პატარებს თამაში დაავიწყდათ.. სასწავლო წელიც უღიმღამოდ დაიწყო, ბავშვებს სკოლის ჩანთები სულ სახლში რჩებოდათ.. ყველა ხვდებოდა, რომ ასე გაგრძელება აღარ შეიძლებოდა.. .. ხალხმა მკითხავებს მიაშურა, აინტერესებდათ რა ხდებოდა მათ ქალაქში, რა მოხდა ასეთი, რომ ცხოვრება უაზრო გახდა.. თითქმის ყველა მკითხავმა ერთი და იგივე იწინასწარმეტყველა: უახლოეს მომვალში ნაირფერ ქალაქში ნამდვილი სასწაული მოხდებოდა. 
ერთ მშვენიერ დღეს ქალაქში საოცრად მოიღრუბლა.. ღრუბლებმა პირი შეკრეს, ჩამობნელდა. მზემ აკრიფა თავისი სხივები მრავალი და გადაგორდა სადღაც შორს.. ჭექა–ქუხილმა შეაზანზარა არე–მარე. შეშენებული ადამიანები სახლებში შეიყუჟნენ. უცებ ცა გაიხსნა და მსხვილ–მსხვილიკრისტალები, წვეთები და სხვადასხვა ფერისა და ფორმის ფიგურებმა იწყეს ცვენა. ქალაქი ისე განათდა,  პატარა ქალაქის გაოცებული მცხოვრებნი ფანჯრებს აეკვრნენ.. გარეთ კი ვერავინ ბედავდა გასვლას, უკვირდათ ეს ყოველივე და თან ეშინოდათ. უფრო მეტი საოცრება ის იყო, რომ ძაღლებმა, კატებმა და სხვა შინაურმა ცხოველებმა ორ თათზე იწყეს სვლა,თითქოს ცეკვავდნენ, უხაროდათ.. იცინოდნენ. და სად იყო და სად არა, ორი უცნობი ახალგაზრდა ჩამოჰყვა უცნაურ და ფერად წვიმას. ჭაბუკი: მაღალი, გამხდარი, ხუჭუჭთმიანი, პირმშვენიერი და გოგონა–პატარა ტანად, თოვლივით თეთრი და ოქროსფერ კულულებიანი, მის თმებზე მზის სხივები თამაშობდნენ..  ამასობაში კი ქალაქის თავზე დიდი ფერადი თაღი გადაიჭიმა, სწორედ იმ ფერი, რა ფერის შენობებიც იყო ქალაქში, ნაირფერი შენობებიდან ფერები ცაზე ალაგდა... ასე ცისარტყელა დაიბადა...  გათამამებული ბავშვები ეზოებში გაცვივდნენ და ჰოი საოცრებავ, წვიმა, რომელიც მხიარულად წკაპუნობდა ნაყინის იყო, ტკბილი, შოკოლადის, მარწყვის, ვანილის, ლიმონის.. ორცხობილები და სხვადასხვა ტკბილეულობები მრავლად ცვიოდა ზეციდან. ოქროსფერთმიანი გოგონა და თმახუჭუჭა ჭაბუკი გულუხვად არიგებდნენ ფერად–ფერად სათამაშოებს და უამრავ ღიმილს ჩუქნიდნენ პატარა ქალაქის მცხოვრებ ადამიანებს. 
ასეთი სასიამოვნო წვიმა ჯერ არ ყოფილა მათთან.. სულ არ ციოდა, თეთრი ციდან ტკბილეული ცვიოდა. ბავშვებს კამფეტების ჭამისგან  სახეები მოეთხუპნათ, კბილები ყავისფერი– ვარდისფერი ქონდათ. მას შემდეგ ციდან ჩამოცვენილი ნაყინები მაღაზიებში იყიდება, ოღონდ შეფუთული და სახელებიც კი ქვიათ. თქვენ წარმოიდგინეთ და ზოგს "ამადეუსი" და  "ტორნადოც" კი.  რაც ყველაზე სასიხარულო იყო, ყველა, დიდი თუ პატარა იცინოდა, ცეკვავდა, მღეროდა, უყვარდათ ერთმანეთი ისე ძლიერ, როგორც არასდროს. ყველაფერი კი ამ ორი რაღაცნაირად სასიამოვნო ადამიანის გამოჩენამ მოჰგვარათ. ტკბილმა წვიმამ ხანგრძლივი დინების შემდეგ გადაიღო და ქალაქში კი ძველებურზე უფრო მეტი  სიხარული დამკვიდრდა.. 
ქალაქის მცხოვრბთ არ უნოდათ განშორება პატარა ოქროსფერთმიან გოგონასთან და თმახუჭუჭა ჭაბუკთან. მათ შესთავაზეს პატარა ქალაქის დიდ მთაზე დაედოთ ბინა...
დღეს იქ მართლაც არის ყველას, დიდის თუ პატარას საყვარელი ადგილი, იქ დიდ მთაზე, რომელსაც მთაწმინდას ეძახიან ზღაპრული ქალაქი "ბომბორაა"გაშენებული, ყოველ კუთხესა და კუნჭულში იგრძნობა სიხარული, სილაღე და სიყვარული.. 

ჭირი იქა, ლხინი აქა, ქატო იქა, ფქვილი აქა.. 

იგ, 2010 წელი, სექტემბერი (კახეთი)


* * * 
მე მიყვარს სიხარული,
მე მიყვარს სიყვარული,
მე მინდა ერთ დიდი ზღაპარში 
სიარული, 
ჟრიამული,
ოღონდ არა მარტო,
მინდა ჩემთან  გნახო, 
ჩემს ერთ დიდ ზღაპარში გმირად
დაგიმატო :) 
მინდა ჩემი გრძნობა 
შენად გაიხადო, 
რა ვქნა დრო გადის და 
ვცდილობ განგიმარტო: