ლექსი, რომელიც დავწერე ჩემს დაბადების დღეს, 06/02-ში..

მე ამ ცხოვრების მეოთხედი გზა რომ გავლიე,

ბევრჯერ იმედის გაცრუების მწარედ დავლიე..

და თუ განგებამ დამიწესა ბევრი სასჯელი,

მე მეუფესთან შევიტანე უკვე სარჩელი..

არ ვიცი მართლა, რა იქნება ზე განაჩენი..

ამ მოლოდინში  მდევნის დრო და 

ჟამთა სვლას ვებრძვი,

ვინც უნდა იყოს, ვერა-რას მეტყვის..

ჩემი ლექსები პოეზიის ქალღმერთებს ეტრფის..

მე ჩემს თავს ვებრძვი, შენ არაფერს გერჩი..

................

როცა ვედრების უკანასკნელ იმედს მივმართავ,

როცა ფიესტა ჩემი უკვე აღარ იქნება,

როცა ბოლომდე დაიცლება ჩემი ფიალა

მაშინ გაიგებ სინამდვილეს, ახლა კი არა..

მაგრამ არ მინდა,

შენ რომ ზიდო ტანჯვით სავსე მძიმე ტიარა..

.........

შენ მე მომეცი ხელი, 

ისევ იქ ვდგავარ, 

უკვე არ ვიტირი, 

უჩინრად გელი

წვიმისგან სველი.

იგ, 06/02/2011

პ.ს. ჩემს დაბადების დღეს ყველაზე რომანტიკოსი ვიყავი რაც კი შეიძლებოდა ყოფილიყო.. დაბადების დღე მართლაც რომ არ დამავიწყდება.. ისე, ტორტი კი არ მქონია სახლში, არც შამპანური და "შუშხუნები არ მოჰყოლია" ჩემს 25-ე დაბადებას, მაგრამ სამაგიეროდ კიდევ ერთი ლექსი მოჰყვა ჩემს ლექსთა წყებას..  :)