ის ონკოლოგიურ საავადმყოფოს მე-7 სართულის აივანზე იჯდა. ავადმყოფი არ იყო. იმის თქმა მინდა, რომ ამ საავადმყოფოს პაციენტი არ იყო, თუმცა ბევრ რამეს უჩიოდა ამ ბოლო დროს, განსაკუთრებით გული სტკიოდა, ოღონდ არა პირდაპირი გაგებით...
აგვისტოს მცხუნვარე მზე ადგებოდა ფანჯრებს და აივანს. ის თითქოს ვერც გრძნობდა.. ხან თვალდახუჭული იჯდა, ხანაც მიაშტერდებოდა თვალწინ ხელის გულივით გადაშლილ თბილისის შემოგარენს.. ისეთი სიცხე იდგა, ქალაქი მირაჟივით იკლაკნებოდა შორიდან.. სამარისებური სიჩუმე მეფობდა საავადმყოფოში, ავადმყოფების კვნესაც კი არ ისმოდა.
კვირა დღე იყო, ეს კი კარგად ახსოვდა, სამი დღე გავიდა რაც აქ იყო.. სამი უსაშველოდ გაწელილი დღე.. იცოდა კიდევ დიდხანს მოუწევდა გაჩერება.. გაუნძრევლად დიდხანს იჯდა, ხელში წიგნი ეჭირა, გადაუშელილი, მაგრამ მრავალჯერ წაკითხული "კაცი, რომელსაც ლიტერატურა ძლიერ უყვარდა".. მასაც უყვარდა, ყველა უყვარდა და უყვარდა ლიტერატურაც.. მხოლოდ მაშინ შეტოკდა, მზე რომ ღუბლებს შეერია, თითქოს თვალთ დაუბნელდა, ზემოთ აიხედა- მოკრიალებულ ცის თაღზე რამდენიმე ღრუბლის ნაგლეჯი დაგორავდა და მზეც სწორედ მათ ამოეფარებოდა ხოლმე..
ასე გავიდა საათები.. მას ჰქონდა მოლოდინი.. მოლოდინი კი იმდის მომცემი იყო.. რეანიმაციიდან კარგი ამბები მოდიოდა და აღმოხდა: "მგონი გადავრჩით".
პ.ს. მას უკვე ერთი საუკუნის მეოთხედი ცხოვრების გზა გაეარა ( ნუ ერთი წლით ნაკლები).. რატომღაც ახლა ჩაფიქრდა, დაფიქრდა. ახლიდან შეაფასა და გადააფასა ღირებულებები.. მიხვდა, რომ ერთ-ერთი იმათთაგანი იყო, ვისაც პასუხისმგებლობა ყველაზე მეტად აკისრია, მიხვდა თავის მისიას, მიხვდა, რომ ის სჭირდებათ და მიხვდა მთავარს, რომ ცხოვრება ღირს, ღირს იმად, რომ იბრძოლო და გამარჯვების სიხარულით იზეიმო, როგორც ახლა, ღირს იმად, რომ გიყვარდეს და შენი სიყვარულით მოიპოვო კიდევ უფრო მეტი სიყვარული.. მიხვდე , ცხოვრება და სიცოცლხე ღვთისგან ნაბოძები საჩუქარია...
უკვე მოსაღამოვებულიყო, ლისის ტბის მხრიდან სიგრილე წამოვიდა და ნიავმა თმები გადაუწია.. ტანში სიცივის შეგრძენამ და ჟრუანტელმა დაურბინა.. ერთხანს კიდევ გაჩერდა აივანზე,თვალი გაუსწორა შორიდან მკაფიოდ დანახულ სამების ოქროსფერ გუმბათს, პირჯვარი გადაისახა და პალატის სიღრმეში თვალს მიეფარა..
21/08
No comments:
Post a Comment