რასაც არ ელოდები...

უსიამოვნოა, როცა ოჯახის წევრი ავადმყოფობს და უარესი როცა არ მიდის ექიმთან.. მამას თითქმის ერთი წელი კუჭ-ნაწლავის პრობლემა აწუხებდა და ვერ და ვერ მივიდა ექიმთან.. ეშინოდა თუ რა იყო არ ვიცი, მაგრამ რისი უნდა შეშინებოდა დევივით კაცს..
რაც უფროი დრო გადის და ადამიანი თავს არ აქცევს ყურადღება, მით უფრო რთულდება ანამნეზიც. ბევრმა ხვეწნა-მუდარამ, მუქარამ და ა.შ  შედეგი გამოიღო და მამა თბილისში ჩამოვიდა, შვებულებას დამთხვია.. ოჯახის ახლობელმა თერაპევტმა რესპუბლიკურში პროქტოლოგიის კლინიკა გვირჩია, რადგან აქ ყველაზე კარგად იკვლევენ ნაწლავურ პრობლემებს.
იმის იმედით, რომ საგანგაშო არაფერი იქნებოდა, მე და მამა , როგორც ექიმა დაგვარიგა, სამშაბათს დილითვე წავედით გამოკვლევაზე.   
 დილის 12:00, თბილისის სახელმწიფო სამედიცინო უნივერსიტეტის აკად.ნ.ყიფშიძის სახელობის ცენტრალური კლინიკა (ყოფ. რესპუბლიკური საავადმყოფო).. 
ჯერ ამ შენობის კედლებს მიღმა მოხვედრა.. გარედან კარგად შეუმინავთ, მაგრამ შიგნით რომ შეხვალთ თავი მიწისქვეშა საკონცენტრაციო ბანაკში გეგონებათ. არ ვაზვიადებ, არაფერი მომჩვენებია.. მეოთხე სართულზე ავედით, რატომღაც ნევროლოგიის გამყოფილებაში მიღებაზე პროქტოლოგი გველოდებოდა.. რაღაც იმედიანად ავირბინე კიბეები მეოთხე სართულამდე.. როგროც კი ექიმის კაბინეტისკენ გზას გავუყევით მე გული მიმძიმდებოდა, მამაც რატომღაც გაჩუმდა.. გრძელი, ჭუჭყიანი , ნახევრად ჩაბნელებული დერეფნის  ბოლოში აღმოჩნდა ბ-ნი კ.მ-ას "კაბინეტი", დაცდა მოგვიწია, რადგან სხვები იყვნენ შესულები.. ირგვლივ მიმოვიხედე.. დასაჯდომად სკოლის ძველი სკამები იდგა, შავი, ისეთი რომ ვერც კი დაჯდებოდი.. იატაკი- აქა-იქ ამოყრილი მეტლახი..   ჭერი-არც ჩანდა.. იმიტომ რომ ნახევრად ბნელოდა-თქო.. ექიმთან შევაღწიეთ ბოლოს.. უშუალო კაცი აღმოჩნდა ბ-ნი კ, მოგვისმინა და საჭიროდ ჩათვალა სწორი ნაწლავის კოლონოსკოპია (ენდოსკოპით დათვალიერება). მაქამდე კი ნაწლავების გამსოსარეცხად საჭირო გახდა ოყნის გაკეთება, ამ საკითხში დახმარება ქ-ნ ნუნუს დაევალა.. გადაურეკა ტელზე და მოხუსხუსდა ასე 70-75 წლის, წელში საკმაოდ მოხრილი ქ-ნი ნუნუ, დანაოჭებულ სახეზე ბარაქიანად ეცხო ფერ-უმარილი,  წარბები ეტყობა დრომ და ჟამმა გააცვინა და მიეხატებინა.. წითელი მანიკურიც კი ქონდა.. 
ქ-ნი ნუნუ გაგვიძღვა საორდინატოროში, სადაც მამაჩემს მოამზადებდნენ  მნიშვნელოვანი გამოკვლევისთვის.. ჩუმად გავყევით მე და მამა ექთანს.. ექთანი გაგვიშინაურდა და საუბრის გაბმა სცადა: -" რა ჯანდაბაა, ასე ძვირი რომაა აის კოლონოსკოპია, თუ ფული არ გაქ უნდა მოკვდე, ფაქტიურად ასეა.." არ მქონდა საუბრის თავი, ისე შევხედე, მიხვდა და გაჩუმდა.. 
საორდინატორო: პატარა ასე 4 კვ.მ-ი ზომის ოთახი საშინელება იყო.. რომ წარმოვიგინე მამა აქ უნდა დაეწვინათ 1,5 სთ-ის განმავლობაში, გული კიდევ შემეკუმშა.. კედლებზე ობობები დარბოდნენ, მართლა.. სველი წერტილი? ამაზე,  უკაცრავად და ჩამპალი არაფერი მინახია! ესაა ჩვენი რეპუბლიკური თქო, გარედან თვალს დაგიბრმავებს და შიგნით უნდა ნახოთ.. არა რაა, გვეშველება რამეე?  
14:00 ჩავედით პირველ სართულზე, მუხაშავრიას კლინიკაში.. ეს კლინიკა ითვლება პროქტოლოგიის კერად-ო და ვნახოთ-თქო ვამბობდი.. მანამ სანამ მამა გამოკვლევაზე შევიდა, მე ყურშა მოვინახულე, ჩვენი გიოც რატომღაც ამ კლნიკის პაციენტი აღმოჩდა .. კიდევ კარგი გიორგი აღმოჩნდა ჩემს გვერდით, გული გამივაგრე.. ეს თურმე ძალიან მჭირდებოდა.. რა ვიცოდი წინ რა ინფორმაცია მელოდებოდა.. 
ნახევარი საათის შემდეგ  ბ-ნი გია გამოვდა გამოკვლევიდან, მე და გიოს შეგვხედა და იკითხა:
 -" ვინ არის გორაშვილის თანმხლები?"-სახე მკაცრი და კატეგორიული ჰქონდა.
-"მეე  ბ-ნო.."-თითქმის ამოვიკნავლე.
-"რამდენი წლის ხართ გოგონა?'"
-"24 -ის"
-"კარგი, შემოდით.."
შევედი და ვაი ამ შესვლას.. შეშინებული თვალებით გიორგის ვუყურებდი, ნუ გეშინიაო, როგრო არ უნდა შემშინებოდა, დედას გული რასაც უგრძნობდა, მე რასაც ჩემს გონებაში უკუვაგდებდი ის აღმოჩნდა.. "სახეზეა სწორი ნაწლავი კიბო, გაკეთდა ბიოფსია, შედეგი გადაიტანეთ ...." მეტი არაფერი გამიგია..  ამ სიტყვებმა თავდაყირა დამიყენა ყველაფერი, კანკალმა ამიტანა, გავქვავდი.. ღმუილი ამომივიდა პირიდან.. "თავი ხელში აიყვანეთ, მე პაციენტს ამ ინფოს არ მივაწვდი, სხვა რამეს ჩავწერ, არ ინერვიულოთ".. ჩემმა კივილმა და ბღავილმა შეძრა იქაურობა..არ მინდოდა მამას ასეთ დღეში ვენახე.. მაგრამ ყველაფრის ახსნა იმით შევძელით, მე, ელენემ, ქეთიმ და გიომ,  რომ სასწრაფო ოპერაციის დანიშვნამ გამოიწვია ჩემი განერვიულობა.. 
მამამ გარეგნულად არაფერი შეიმჩნია, მაგრამ მე ან ექიმი ვის რას დავუმალავდით.. ცოტა მოგვივანებით ამოთქვა, რაო შვილიკო, რამ შეგაშინა მამა არ მოგიკვდებაო..  
მამა კარგად იქნება, ღმერთია მოწყალე.. განსაცდელის ჟამს მე მისი  ძალიხმევის მჯერა, თქვენი მხარდაჭერისაც ძვირფასო მეგობრებო.. 
მიჭირს თავის ხელში აყვანა, აი, ძალიან ცუდად ვარ, ამერია თავგზა, პარასკევის მოლოდინში კი გული მელევა, პარასკევს პასუხი იქნება დათესილი სიმსივნისა..  


მესმის ყველას ნათქვამი, გამხნევება, მაგრამ თავს ვერ ვერევი.. ერთი, მამის ნებიერა გოგო ვარ, რომელსაც არასდროს  უგრძვნია მსგავსი სუსხი, არ მინდა დავკარგო რწმენა, მინდა ვიბრძოლო და ჩემს ოჯახის წევრებს მაგალითი მივცე.. თან ჯერ საბოლოოდ არაა გარკველი  კიდევ ყველაფერი.. მომავალ კვირას იმედის თვალით შევცქერით, იმის იმედით, რომ მამას ოპერაცია წარმატებით ჩაივლის, ყველასე უარესის შემთხვევაშიც კი მედიცინა ისე შორს წავიდა.... მე მჯერა რომ მამა ბრძოლისუანრიანია, ღმერთი მოწყალე და არ დაუშვებს ცუდს.... 

იგ, 12/08/10