თბილისი, ისევ და ისევ დედაქალაქი, სიცხე..
მაგრამ ყველაზე აუტანელი მოლოდინია.. შიში ხვალინდელი დღისა..არ იცი რა იქნება.. როგორ იქნება.. საოცრად სუსტი აღმოვჩნდი ამ დიდი განსაცდელის წინაშე, იქნებ არც არაფერია საგანგაშო, მაგრამ თავს ვერ ვერევი.
საოცრად მარტო ვგრძნობ თავს.. არ ვიცი რას ვეძებ და ვისგან რა მინდა.. არ მინდა ჩემი პრობლემები თავზე მოვახვიო ვინმეს და ისე ვქნა მერე გამირბოდნენ..
დედაჩემო და ჩემო დაო, იქნებ მალე ჩამოხვიდეთ, მგონი ერთად უნდა ვიყოთ ასეთ დროს.. ერთმანეთი უნდა გავაძლიეროთ.. ნიკუშას "დადა" მაკლია, მისი ტიტინი..
ღმერთო, დამიბრუნე ძალა და შემართება, შენ დაგვიფარე ყველაზე უარესისგან..
ჩემო ჭიამაია, იცი , რომ ძალიან შორს ხარ? შენც, ჩემო მეზღაპრე.. ;(
ელენიკა, მადლობა რომ ჩემს გვერდით იყავი მაშინ, როცა თავს ზარი დამეცა ..
მადლობა ყველას თქვენ, ვინც ჩემს გვერდით ხართ და გჯერათ, ყველაფერი კარგად იქნება..
აი, ასეთი უმწეო ჩემი თავი არ მინახია არასდროს.. რა მჭირს, რააა?? რეალობა ვერ დამიჯერებია და ძილ-ბურანში ვარ...
No comments:
Post a Comment