მზე, ზღვა და მირაჟი..

ზაფხული სიცხე.. ასფალტი ლამის გადნეს.. შუადღეს თუ გარეთ გახვალ და გაიხედავ, ჰაერში იკლაკნება ყველაფერი სიცხისგან. რა სჯობს ახლა ზღვაზე ან მთაში დასვენებას.. ბევრმა თავს უშველა კიდეც,  ბევრმაც  კარგა ხნით არე დაგეგმა შვებულება და დღე-დღეზე მიემგზავრება სადმე ზღვისპირეთში. მათ, ვინც ვერსად შეძლო წასვლა მოუცლელობისა თუ ფინანსების გამო, აწ უკვე ცხელი ქალაქის აუზებსა და წყალსატევების პირას აფარებს თავს. ოღონდ წყალი იყოს და  ბავშვები სკვერებსა და გამზირებზე არსებულ შადრევნებშიც კი ჭყუმპალაობენ.
მე არსად არ წავსულვარ, შვებულებაც კი არ დამიგეგმავს. არც შაბათ-კვირას დავდივარ აუზზე. ვმუშაობ და ვკითხულობ. ბოლოს აღმოვაჩინე, რომ მხოლოდ მე გამოვიყურები თოვლივით თეთრად და ოფისის "ზაგარი" მაქვს, ავადმოფივით ჩამიშავდა თვალები ამდენი უძილობით და კომპიუტერთან მუშაობით.
-გოგო, შენ რა გჭირს, არ გინდა აუზზე წამოხვიდე? ხვალ შაბათია, . ჩვენ-, მე, ლიკა, ქეთი და მარუსა მივდივართ.. და კიდევ იკა და თორნიკე შემოგივერთდებიან.. ჰო, იკას გოგოც იქ იქნება..
- მადლობა სალო, , დიდი მადლობა ,არა...
-კაი რაა, წამო რა, გთხოვ.. ჩვენთან ერთად თითქმის აღარ ხარ ამ ბოლო დროს.. არ მითხრა, რომ ისევ იმ ამბის გამო, რით ვერ მოინელე.. ჩემი აზრი კი იცი და არ ღირს ამ ყველაფერზე ასეთი ნერვიულობა..  მე მეღიმება..
-ხვალ რაღაც გეგმები მაქვს გოგო.. ოჯახი მიდის აგარაკზე და შეიძლება მეც გაყვე.. მოკლედ დაგირეკავ , თუ რამე შეიცვალა, თქვენთან ვარ! ..
-და ახლა არ ამთავრებ მუშაობას? არ მოდიხარ?
-მალე მოვრჩები სალო, მადლობა კიდევ ერთხელ.. ძალიან მიყვარხარ და გაფასებ..
სალომე წავიდა და მე დავრჩი ჩაფიქრებული, აკაკი წერეთელის პოზა მქონდა მიღებული.. ვიჯექი ჩემს სამუშაო მაგიდასტან და ანთებულ მონიტორს შევცქეროდი, ციფრები უკვე წრეზე ტრიალებდნენ .. დავიღალე. საქმე ნამდვილად ესწრება და მე რად ვიკლავ თავს? რას ვზივარ აქ მარტო და რატომ არ გავიხედავ გარეთ რა ხდება.. არა, არა, ასე არ შეიძლება, შვებულბეში უნდა გავიდე.. მაგრამ სად წავიდე, ვისთან ერთად.. თან გაგანია სეზონია ჩემი საქმის და ისევ სექტემბერში სჯობს .. ორი კვირა, ორი კვირა მებევრება.. მოდი.ერთი კვირა იყოს..
მენატრება ლურჯი ზღვა.. ბევრი მზე.. სიცოცხლე და სიხარული. არა, ხვალვე წავალ ზღვაზე, გადავფრინდები ორი დღით.
...ზღვამ გამაცოცხლა. ნაპირს ფეხშიშველი გავუყევი.. ადრიანი დილის სიგრილე მოჰქონდა ნიავს. ახლა ზღვა წყნარი იყო ჩემთან შედარებით. კარგი ამინდის გამოსვლას გვიქადდა ვარსკვლავები.  მზე ნახევრად ამოსული იყო.. საოცრად ლურჯი მეჩვენა წყალი, აი ისეთი, კაბო დე როკაში რომ არის... ლივლივებდა და თითქოს მისი ტალღები ჩასახუტებლად მიხმობდა.. და მეც ჩავეხუტე.. მზეს მივეფიცხე.. თვალდახუჭული ვიწექი ცხელ ქვიშაზე. ნიავი თმას მიწვალებდა.. უცებ მომინდა მზის თვალებში ჩახედვა, მაგრამ ის ისეთივე ძნელი აღმოჩნდა, როგორც მისთვის თვალის გასწორება. თვალები მაშინვე ამეწვა და ინსტიქტურად დამეხუჭა.. მაშინ კი.. მაშინ ცრემელბი წამომივიდა..
ასე თვალდახუჭული ვიწექი და მზის მწველი სხივები დანავარდობდნენ მთელ სხეულზე. არ ვინძრეოდი. ქუთუთოებქვეშ ვცდილბდი რაღაც დამენახა, ყველაფერი მოწითალო-სტაფილოსფერი იყო.. შიგ შუაგულში კი დიდი შავი წერტილი ხან იზრდებოდა და ხან პატარავდებოდა.. ბოლოს კი, ყველაფერი ეთბაშად აირია.. ვეღარ ვარჩევდი ვერაფერს..
თვალები გავახილე და წამოვიწიე.უცებ ზღვიდან ძველი ნაცნობის სხეული ამოიმართა, გრძელი თმები ჰქონდა.. "არა, ღმერთი ჩემო, ის არის ნამდვილად.. როგორ ჰგავს.. მაგრამ გრძელი თმა აქვს.."-წამებში გაირბინა გაოცებულმა ფიქრებმა. გახურებულ თვალებზე ხელი მოვისვი და ის-ის იყო მასთან მიახლლოვება გადავწყიტე, გაქრა..
თითქოს ჰაერში გაიფანტა. ზღვის ლურჯ ტალღებში გაუჩინარდა.. "ჰმ! ნუთუ ამდენი ხანი ვიწექი მზის გულზე, რომ ზღვაში მირაჟი დავინახე.. ისევ მისი აჩრდილი , რატო ვერ ველევი..."
მაჯის საათი შუადღის სამს აჩვენებდა. სიცხე პიკს აღწევდა. ქოლგის ქვეშ შევძვერი შეზლონგზე, იქიდან გავხედე ხალხით გადაჭდილ სანაპიროს ,  ყველაფერი უცნაურად მომეჩვენა.. თითქოს ზღვისპირა ქალაქის ყველაზე მაღალსართულიანი სასტუმროს წვერი პიზასავით გადახრილიყო გვერდზე..


ირინა გორაშვილი
2011 წელი