არქივიდან: რაჭა ჩვენი სიყვარულია...

თბილისში აუტანელი სიცხეები დაიჭირა. სუნთქვა ჭირს, მუშაობა ეზარება კაცს და გული დასასვებლად: ზღვისკენ, მთისკენ, ტყისკენ და რავიცი, სადღაც სამსახურიდან შორს მიუწევს. ნანატრ შვებულებამდე კიდევ ბევრია დარჩენილი.. ვიქენდების იმედიღა აქვს თბილისს მყოფ ადამიანებს.. მათ შორის ჩვენი „სასტავიც“ არის.

რაჭაში წასვლა 16/07-დე კარგა ხნით ადრე დაიგეგმა.. ყველაფერს კი ჩვენს დიდ მეგობარს, ყველაზე ლამაზ რაჭველს, ვერიკოს უნდა ვუმადლოდეთ.. სწორედ მან გვაჩუქა დაუვიწყარი “ROL”. მას შემდეგ რაც გავიგე, რომ რაჭაში წამსვლელთა, ანუ ვერიკოს მიერ „რჩეულთა“ სიაში მეც ვიყავი დიდად გამიხარდა.. მეორედ ვნახვდი რაჭას, თან იმ ადამინაებთან ერთად ვინც ჩემთვის ახლობელია.. მოკლედ, ჩვენი შემადგენლობა ბოლოს ასე ჩამოყალიბდა: მასპინძლები-ვერიკო და გიო (ვერიკოს ძმა), 2 ინგა (ტეფნაძე და დოლიძე), მეგი, ანა, ნინჩო, ნიკა, ლევანი, სანდრო და თქვენი მონა-მორჩილი მე-ირინა.

I

ბევრი რომ აღარ გავაგრძელო, ჩვენ ვეროს მშობლების დიდი ხელის შეწყობით, ამაღლებული განწყობით პარასკევს, 16/07-ში სამუშაო დღს ბოლოს 19 სთ-ისკენ დავიძარით რაჭისკენ.. ისე გვიხაროდაა.. სამარშუტო ტაქსში ვისაც სად უნდოდა ისე განლაგდა, მე ჭიამაიას გვერდით ვიჯექი, დავჯექი და დიდ ხანს არ გაუვლია, დამეძინა.. (ნეტა მაშინ დამძინებოდა თურქეთში რომ ვმგზავრობდი, უძლობისგან კეკელკა ქალს რომ დავემსგავსე :დ) იმედიანად ვიყავით, ჩვენი მძღოლი სახელი რომ დავიმახსოვრე, რაჭველი გახლდათ და დარწმუნებული ვიყავი მშვიდობიანად ჩაგვიყვანდა დანიშნულების ადგილას.. მგზავრობისას დრო და დრო მეღვიძებოდა და ვერთვებოდი ჩვენების ჟრიამულში.. სიმღერა და მხიარულება კი ნამდვილად არ გვაკლდა.. რაღაცნაირად მეამა აი, ჩვენი ინგას (დოლიძის) მეგო „კუნთას“ და ლევანის ნამღერი : „მე არ დაგწვავ იმნაირად ვააანააათეეებ“ მისამღერი ქონდა ძაან მაგარი რა... :დ:დ და იმღერეს არა მარტო ეს, კიდევ ბევრი რამ სხვაც, შესრულება იყო ცოცხალი, რადგან არ წამოიღეს ლეპ-ტოპი, უბრალოდ დაავიწყდათ და სხვანაირად ვერ მოვუსმენდით მუსიკას.. მე ჯერ არ მაქ, თორე იმასაც წავათრევდი .. ხანდახან მეც წავიყროყინებდი ხოლმე „მომღერლებთან“ ერთად.. საერთო მხიარულებას მაინც ლევანი ამაგრებდა, ბექში ყავდა დოლიძე და მეგი, მერე ნინჩიტო.. დანარჩენებიც იქ ვიყავით, შედარებით მოკრძალებულად.. თუ რამეს ვცდები, მე მაპატიეთ, მე ხომ უფრო მეტი მეძინა და თუ ვიღვიძებდი, შევუჭამე ხალხს ტვინი ტყიბულის ხსენებით, იქ რა ვქენი, როგორ იყო და ა. შ.

ამასობაში დაბინდდა, გადავედით ლიხს იქით, მოგვშივდა, მოგვწყურდა.. მივირთვით ბუტერბროდები, დავლიეთ , ჯერჯერობით არა ალკოჰოლი:დ ჰოო, მერე , მერე საჭირო ოთახი მოგვინდა.. (მე არა) მაგრამ ვერ ვიპოვეთ.. თერჯოლაში გავჩერდით მარკეტთან ისე, თითქოს აი, საზოგადოებრივი ტუალეტი ყოფილიყოს, მაგრამ ვერ მოგვართვეს განცხრომა.. მარშუტკაში აბრუნდა ფიოზიოლოგიური მოთხოვნილებით შეწუხებული სასტავი :დ:დ მაგრამ მათ გაძლეს უწერამდე.. ეს გზა კი აღარ ილეოდა.. ხან გვეძინა ხან გვეღვიძა, ვღადაობდით , ხან (არ) გვეკიდა ფეხებზე ყველაფერი.. ნაწვიმარიც იყო, მოძრაობა გადატვირთული.. 12:55 იყო ტყიბულში რომ შევედით, რა კარგად დამამახსორდ საათი.. აი მაშინაც ავქაქანდი:-„ეს არის ტყიბულის ცენტრიი, გაიხედე წინ- კულტ -სახლი, სადაც რიგდებოდა ვაუჩერები.“ ხოდა ამ დროს ვერიკომ, გიდობასაც რომ ითავსებდა მასპინძლობასთან ერთად, საზეომოდ გვაცნობა, რომ დავადექით უკვე რაჭის გზას და ნაქერალას უღელტეხილს.. მე მეორდ მივუყვებოდი ამ გზას.. უმრალესლობა პირველად.. ნაწვიმარი იყო ნაქერალა, თხელი ნისლი ჩამოწოლილიყო.. გზა წვიმისგან ოღრო-ჩოღრო გამხდარიყო.. ჩვენი მარშუტკა მიიკვლევდა გზას ზემო რაჭისკენ, უწერისკენ.. სულ ვკითხულობით, მალე მივააალთ.. პასუხი- უწერამდე დარჩა 1,5 სთ, მერე ნახევარი სთ და ბოლოს ღამის 2 სთ-ისკენ უკვე მივედით.. უწერაში მეც პირველად ვიყავი.. ქვემო რაჭა მქონდა აქამდე დალაშქრული..

ვერიკოს სახლიც გამოჩნდა.. ჩვენმა მასპინძლებმა, ვერიკომ და გიომ ჭიშკარი გააღეს..რადგან ნაწვიმარი იყო, მარშუტკა ვერ შევიდა ეზოში, ამიტომ ჩვენ ორგანიზებულად ჩამოვალაგეთ ჩვენი ატრიბუტები, პროდუქტები..

შუა ღამე კი იყო რომ მივედით, მართლა უკუნეთი იყო, მაგრამ მთელი სიცხადით დავინახე იქაურობის სილამაზე, სიმწვანეში ჩაფლული ორ სართულიანი მყუდრო, კოხტა სახლი, რომელმაც თბილად მიგვიღო.. წინა დღის ძლიერი წვიმის შედეგად ის დაგვხვდა, რომ შუქი არ იყო, არც წყალი.. სანთლები ავანთეთ, ნამდვილი რომანტიკა იყო პირადპირ..

მივალაგეთ ბარგი და გაიშალა სუფრა, ეს ჩვენი მშვიდობით ჩასვლისა იყო, იქაურობის კეთილად დახვედრისა, მოკლედ ვადიდეთ ღმერთი.. დავლოცეთ ჭერი.. კიდევ მრავალი მადლობა ვუთხარით ვეროს, ერთი ბოთლი „მედოფი“ გამოვცალეთ და უკვე გამთენიისას 5-სკენ ავლაგდით მეორე სართულზე დასაძინებლად.. რა თქმა უნდა გოგოები ცალკე და ბიჭები ცალკე :დ:დ მე, ჭიამაიას და მეგის ერთ ოთახში უნდა დაგვეძინა, მაგრამ.. დაძინების ჟამს პატარა პრობლემამ იჩინა თავი: თურმე ანიკოს ხეხემალს მაგარი საწოლი არ უხდება.. განაწყენდა ნინჩომ და ინგამ რომ არ დაუთმეს საწოლი.. მე შევთავაზე ჩემ ადგიალს დაეძინა, მაგრამ მეგომ არ დაიშალა და მე დავრჩი სადაც ვიძინებდი და მეგი ანას ადგილას, უკანა საძინებელში გადავიდა.. დაწოლა და დაძინება ერთი იყო..


II

დილით 7-ს აკლდა წუთები რომ გამეღვიძა, მგონი მამალსაც არ ეყივლა, თვალები გავაჭყიტე.. წყლის ხმა ისე სასიამოვნოდ ჩამესმოდა, მივხვდი რიონი იყო.. ღია ფანჯრიდან სუფთა, გრილი ჰაერი შემოდიოდა და ადრე ადგომას დაჩვეული, რა გამაჩერებდა ლოგონში, ავდექი. დანარჩენებს ეძინათ და რა გასაკვირია, როდის დავწექით.. ინგამ (ტეფნაძემ) კი ნახევრად გაახილა თან ცალი თვალი და მითხრა, „უიმეეე-ოო“.. გარეთ გამოვედი და ჩემს თალწინ ულამაზესი ხედი გადაიშალა: ცად აზიდული ტყით (ნაძვნარით) დაფარული მთები, დაბლა ხეებში გაშლილი ნისლი.. აღმოსავლეთით ოდნავ ფერ შეცვლილი ცის კაბადონი.. აისი იწყებოდა რაჭაში, უწერაში.. მინდოდა ბევრი მესუნთქა ეს სუფთა ჰაერი.. ეზოში ჩავედი, ვობოდიალე სახლის გარშემო.. მწვანე, ნაწვიმარი ბალახით დაფარული ეზო ულამაზესი იყო თავისი ვაშლისა და ტყემლის ხეებით.. პატარა, თბილი კოხტა სახლით.. იღვიძებდა ბუნება და მეც ვატყობდი, რომ ვცოცხლდებოდი.. მეორე სართულის აივანზე კარგად მოვეწყვე „ლეჟანკაზე“ , წიგნის კითხვა დავიწყე, დასამთავრებელი მქონდა გოთუას „ყინწვისის ანგელოზი“ ..

ამასობაში ვერომ გაიღვიძა. იმდენი ვიარე დერეფანში, რომ როგორც იქნა ერთი კაცი გავაღვიძე .. J ადრე ადგა ვერო, რომ მოეგვარებინა წყლის პრობლემა და არა მარტო წყლის.. ბოლოს ტეფნაძეს და ვერიკოს მოუტანიათ „ნაპერწკალადან“ მჟავე და თან ბუნებრივად გაზიანი წყალი.. ამ დროს უკვე მე აივანზე მეძინა, აი ისე, ნიკამ როგორც თქვა: „ ვარდენას ქალიშვილივით“.. ისე ჩამძინებია კითხვისას, ვერ გამაღვიძეს გოგოებმა რომ მეც წავსულიყავი მათთან ერთად.. რომ გამეღვიძა 10-ზე მეტი სთ იყო, მზე მაცხუბებდა, გვერდები მტკიოდა „ლეჟანკაზე“ წოლისგან, ჩემს ჭიამაიას დაუფარებია რომ არ გავციებულიყავი J ქვევით ჩასულს კიდევ ერთი გაღვიძბული ჩვენიანი დამხვდა, ნიკოლოზიJ მიზანში გარტყმაში ვარჯიშობდა.. ინგა აღფრთოვანებული იყო დილის ვოიაჟით, ნიკაც ვერ მალავდა იქაურობის სილამაზით გამოწვეულ აღფრთოვანებას, განსაკუთრებით კი სახლი მოეწონა..

მანამ სანამ ყველა გაიღვიძებდა და ჩვენი უცნაურ სახელიანი მძღოლი მოგვაკითხავდა, ვისაუზმეთ.. ნელ-ნელა შემოგვიერთდნენ ჩვენი მძინარა გოგო-ბიჭები.. რომ მოვრჩით საუზმეს, იქაურობა დაამშვიდა ტეფნაძემ, გავამზადეთ საქეიფოთ საგზალი და შოვისკენ გავწიეთ.. გზა წაეღო ძლიერი წვიმის შედეგად მოვარდნილ მდინარეს, ჩვენ რომ ავდიოდით ის-ის იყო სუფთავდებოდა.. ექსკურსია შოვის ტურ-ბაზით დაიწყო.. შემდეგ სტალინის ერთ დროს დიდებული სახლის ნარჩენები ვნახეთ, გადავიღეთ უამრავი ფოტო ფეის ბუქისთვის და რავიცი სამსახსოვროდ :დ ღირსშესანიშნაობების მონახულების შემდეგ შევარჩიეთი ერთი გემრიელი საქეიფო ადგილი და დავიწყეთ სუფრის მზადება.. ბიჭებმა გაამაგრეს აყირავებული სუფრა და მერე საბანაოდ წავიდნენ რიონზე.. მეგიც გაჰყვა მათ. დანარჩენმა გოგოებმა კი გადავწყვიტეთ ფოტო სესია მოგვეწყო მდელოზე .. ნუ, მოკლედ გული ვიჯერეთ ფოტოების გადაღებით, იმდენი სურათი გადავიღეთ, ბევრი სახალისო კადრი დაფიქსირდა, რაღაც უბადრუკი გვირვინი დავწანი გვირილებისგან და გადაიოდა ხელიდან ხელში, თავიდან თავზე.. :დ ფოტოებს ვერიკოს ბიძაშვილი ნათია გვიღებდა. ნათია რაჭაში დაგვხვდა და შემოგვიერთდა.. მეგი და ბიჭები რომ დაბრუნდნენ, ცეცხლი გაჩაღდა მწვადის შესაწვავად, მაგრამ ბუნებამ არ გვაცალა მის წიაღში მოლხენა, შეიკრა პირი, საწვიმრად მოემზადა.. ჩვენც მეტი რაღა დაგვრჩენოდა, უკან უწერაში გამოვბრუნდით , სახლში გავაგრძელეთ ქეიფი და დროსტარება.. სანამ სახლში მივიდოდით, შავ წყალზე შევჩერდით, ეს სამკურნალო მინერალური წყალია, კუჭ-ნაწლავს რგებს მაგრამ მე მავნო... სუნი ქონდა აი ისეთი, 300 არაგველების მეტროში რომ დგას.. მაგრამ აბა როგორ არ უნდა გამესინჯა.. დავლიე ეგეც.

უწერაში რომ დავბრუნდით საკაიფოდ წვიმდა.. შუქი მოსულიყო, წყალი -არა. გამოსავალი ყოვეთვის არსებობს: საწვეთურებს დავუდგით ვედროები რომ წყალი მოგვეგროვებინა ჭუჭლის დასარეცხად და ა.შ.
სუფრა გაიშალა, ყველა დატრიალდა, სამწვადე ცეცხლი დაინთო, მაგრამ ჩვენს ლევანს ვინ აცალა მწვადის შეწვა.. ჩვენი უცნაურ სახელიანი მძღოლი აქტიურობდა.. ლევანს გაუტყდა..
ხო კიდევ რა.. კარგ ქეიფს ხო კარგი მუსიკა უნდა დამეთანხმებით, დინამიკები კი გვქონდა,მაგრამ ლეპტოპი არა.. თუმცა გამოსავალიც აქაც ვიპოვეთ, ნიკას ჯეისონმა კიდევ ერთხელ ისახელა თავი.. ჯეისონი შეუერთა დინამიკებს და წავიდა სალსა, დისკო და რავიცი ოსური და ა შ. აქედან არცერთს არა კი არა და ვერ ვცეკვავ L არ ვიცი და იმიტომ :დ
გადავინაცვლებ სუფრაზე: თამადა სანდრო.. სადღეგრძელოები არ ეშლებოდა.. ჩემ გვერდით ზის ლევანი.. ღადაობს ყველაფერზე.. ამოუწურავი ღადაობის ფანტაზია გამოაჩინა და ჯერ სად ვიყავით თურმე..
გართობა: ნიკა, ვერო, ანა, ორივე ინგა, სანდრო, ნინჩო ცეკვავენ სალსას, დისკოს.. ფიგურულ ვალსს.. ლევანი ცდილობს იცეკვოს და ილეთებს სწავლოს.. მე რას ვაკეთებ? შავმა წყალმა მოქმედება დაიწყო ჩემში.. მაგრამ კიდევ კარგი ბოლომდე არ ამოქმედდა :დ რომ დავბრუნდი სიტუაციაში, მე ჩემთვის ვტლინკავდი ერთ ადგილზე, ამას ცეკვას არ უძახიან :დ

ჭამა-სმა რომ მორჩა გასართობ თამშებზე გადავედით: ფლირტი, გაცურობანა, „რა არ გამიკეთბია“ (აღმოჩნდა რომ თურმე ბევრი რამეც გაგვიკეთებია და თამშის წესის მიხედვით დალევა გვიწევდა იმაზე რაც გაგვიკეთებია და რამდენი ბოთლი ლუდი გამოიცალა აღარ მახსოვს:დ) , მერე გარტყმაზე იყო თამაში, კარგი მომხვდა მეგოსგან და კარგად გავარტყი მეც ნინჩიტოს :დ თამაში თამაშია რააა.. :დ ფოკუსებიც იყო: სანდრომ, გიომ და ნიკამ გადაწყვიტეს, რომ ანა აეფრინათ სულ ზევით ზევიიით.. მაგრამ ლაგვილავამ არ ისურვა გაფრენა, ფოკუსი ჩაიშალა, ანა დარჩა დაბლა:დ

მე გამომრჩა მეთქვა, ზალაში შავი პიანინო „საქართველო“ იდგა.. ვერიკო ძალიან კარგად უკრავდა.. მესიამოვნა.. ლევანსაც ისე ესიამოვნა, რომ მეორე დღის საღამოს მიწურულს გადაწყვიტა ესწავლა პიანინოზე დაკვრა.. ვერიკომ დიდი მოთბინებითა და ლევანმა კიდევ აღფრთოვანებულმა მონდომებითა შუაღამემდე ფორტეპიანოს გაკვეთილები ატარეს.. აუუუუ, „ბესამე მუჩო“-ს, „ძაღლების ვალს“-ს და „რიმდარიროოო“-ს ბოლოს პიანინოზე კი არა ჩვენს ნერვებზე უკრავდა.. ყველაზე ადრე საზოგადოება ინგა ტეფნაძემ დასტოვა და გადაინაცვლა საძინებელში, მშვიდ ძილს მიჰყო ხელი.. დანარჩენები ამტანები გამოვდექით.. ისტერიკა გვჭირდა.. მე გიორგის გადავეკიდე ნარდის თამაშით.. რომ დაატყო აღარ მოვეშვებოდი, რავი მოვიგე თუ მომაგებინა ვერ გეტყვით.. :დ მერე ნიკას მივადექი.. ჯოკერს თამაშობდნენ ნიკა, ინგა, ნათია და ნინჩო, რა თქმა უნდა მომინდა ჯოკერის თამაშიც, მაგრამ 4 კაცი თამშობს ამ ჯოკერს :დ ხოდა ნიკას „ვეხმარებოდი“ ჩემს ჭკუაში.. ლევანი ისევ აგრძელებდა „ბესამე მუჩოს“ .. ნიკამ ბოლოს მოიგო ჯოკერი,, დოლიძემ ნიკას სასარგებლოდ მოხსნა თავისი კანდიდატურა :დ მეც ხომ დავეხმარე თან და..

ისევ შუაღამე იყო, 4 სთ.. აღარ მახსოვს პიანინოს ჩაჩუმება როგორ მოხდა.. ვერიკო მასწ-ს სახეზე მიხატებული ღიმილიღა ქონდა.. ლევანს- ენით აუწერელი სიხარული, მან შეძლო, ისწავლა სამი სიმღერა!! და როგორც თვითონ აღნიშნავდა, ექსელის გარდა სხვა რამეშიც ჰპოვა ბედნიერება.. დასაძინებლად ასულებს კიდევ არ გვეწერა ძილი.. შევედი და ჩემს საწოლში შოშიაშვილი წევს ტანსაცმლიან-ფეხსაცმლიან!! თან ისე იფარებდა საბანს, გეგონება რამე გამოუჩნებოდა :დ ჩემი ოთახიდან რომ გავიდა, მეორე გოგოების საძინებელი დააწიოკა, დოლიძის, ნინჩიტოს და მეგის წიოკი ისმოდა .. :დ ვეღარ გავიგე რა ხდებოდა იქით.. ძილმა თავისი ქნა..


III
მესამე ანუ უკან გამომგზავრების დღეს დილის 7 სთ-ზე აღარ გამღვიძებია.. წინა ღამემ ისე დამღალა, ჩამეძინა.. 9 იყო რო ავდექეი, ამჯერად ინგამ დამასწრო.. კიდევ მეძინებოდა, მაგრამ მახსოვდა უნდა მიგველაგებინა წინა ღამის არეული პირველი სართული..
ამინდი ამჯერად წვიმიანი გათენდა. გეგმის მიხედვით უწერიდან რომ წამოვიდოდით შაორზე უნდა გვექეიფა, მაგრამ რადგან ეს წვიმის გამო არ გამოდიოდა, მწვადების და სიმინდის შეწვა სახლში გადავწყიტეთ.. მწვადი შესაწვავი იყო, ბიჭებს ეძინათ.. ნიკამ და გიომ გაიღვიძეს .. ცეცხლი დაანთეს.. დანარჩენი გოგოებიც წამოდგნენ და ლევანს რომ ისევ ეძინა, მომივიდა იდეა, მისივე საყვარელი „მესამე მუჩოს“ და „ძაღლების ვალსის“ სიმღერით შევსულიყავით ბიჭების ოთახში და გაგვეღვიძებინა.. დავირაზმეთ: მე, ნინჩო, ინგა (ოღონდ დოლიძე ), ანა, მეგი, ვერიკო ჩართული კამერით და ნიკაც ჩვენთან იყო, ღადაობდა: -„ მიდით , შედით , სანდროც გადახდილია“-ო :დ მაგრამ ჩავატარეთ „რაზვეტკა“ - სანდრო იყო საბან-დახურებული და გაღვიძებული.. აი ლევანს კი ეძინა.. შევედით დავჭექეთ „ბესამე, ბესამე მუუჩოო, რა რა რა რააარააარააა“ მერე მეგიმ წაუმღერა: „მეოთხე, მეხუთე, მეექვსე მუუუჩოოო“.. წამოყო თავი აწ უკვე „ბესამემ“ (ლევანმა) .. ვერო ვიდეოს იღებდა და თან „ძაღლების ვასლიცო“ შეგვახსენა. აქ ნიკამ გმაოიჩინა თავი , “ შვილო უნდა გაგათხოვო ... მე გავაგრძელე ომახიანადვე, „ გაგაყოლო ექიმს, არა დედი, არ გავყვები ჯიბე გამოფხეკილს“ :დ

ამ მიუზიკლის შედეგად, მალე ლევანი და სანდრო შემოგვირთდნენ. შევწვით მწვადი, სიმინდი.. კარტოფილი. ამ კარტოფილს იმდენი ვურიე ტაფაზე, რომ შემწვარი პიურე გამოვიდა, მარა კაი იყოო თქვეს:დ
საუზმემდე პიანინოსთან უკვე ლევანი აღარ იჯდა, ნიკა იყო ყურებში აიპოდ გარჭმული, ოღონდ არ უკრავდა.. წერდა.. რას? აი რაც მე დაწერე, ამნაირს, შთაბეჭდილებებზე.. კიდევ ერთი მწერალი გაიჩითა სასტავში..
საუზმი შემდეგ გავამზადეთ ჩვენი ჩანთები.. თბილისიკენ წასლის დრო ახლოვდებოდა.. არცერთს არ გვეთმობოდა რაჭა, უ წ ე რ ა, ყველას დარჩენა გვინდოდა თუნდაც ერთი დღით. მაგრამ როგორც ჩვენ გვინდა, ისე სად არის.. ვერიკომ, დერეფანში კარებთამ კარადა გვაჩვენა, სადაც ყველა ჩიხრაძეების სტუმარი შთაბეჭდილებების შესახებ წარწერას ტოვებდა.. ჩვენც დიდი სიყვარულით ჩენი კვალი დავტოვეთ იმ იმედითაც , რომ აქ ისევ დავბრუნდებით.. J
დავემშვიდობეთ სახლს, მე - პატარა ანანოსაც, ვერიკოს ნათესავების გაცნობაც მოვასწარი იმ დღეს, დილით ადრე, უთენია რომ ავდექი.. მარშუტკაში ასულები უკვე ხმამაღლა ვამბობდით, რომ რაჭა ჩვენი სიყვარულია!!!
უკანა გზაზე თვალს გვჭრიდა რაჭის ბუნება, მთები, ტყეები..ნისლი ასდიოდა რაჭის ხეობებს და გადარეული რიონი სწრაფი დინებით მიუყვებოდა.. თვალწარმტაცია ადგილები ბარაკონი, ცით დამშვენებული ნიკორწმინდა..ბევრი სურათი გადავიღეთ სამახსოვროდ.. ნიკორწმინდაში სანთლებიც დავანთეთ.. მალე ჩემს საყვარელ ხიდთანაც მივედით, შაორზე.. ეს ადგილი ყველაზე მეტად მიყვარს.. შაორის წყალსაცავზე ამ ხიდიდან საოცარი ხედი იშლება..
ჩვენი მარშუტკა ისე ქვემოთ ჩავიდა ტბის ნაპირთან, რომ კარგი დიდი საფლობი იყო და პირდაპირ შიგ ჩავარდა უკანა ბორბალი.. მანამ სანამ მძღოლი მარტო ცდილობდა როგორმე ამოეყვანა მანქანა ამ ტალახიდან.. ლევანი მაშინვე წყალში შევარდა.. გოგოებმა ბუნების საჭირო ოთახში შევიარეთ.. მე, ანა და მეგი რომ ვბრუნდებოდით, ნიკას და სანდროს შაორის ხიდზე სანახაობა მოეწყოთ: ხიდიდადნ ხტებოდნენ წყალში, მასტერკლასები ჩაატარეს რააა.. ეს ყველაფერი აისახა ფირებზე.. ნიკამ ცურვა არ ვიციო და რავიცი, კარგად გაცურააა.. ხოდა , გადახტომა მეც ისე მომინდა, ცოტა დამაკლდა არ ვისკუპე .. წლის დამხრჩვალი კი ვიქნებოდი :დ ამ ყველაფრის შემდეგ, შაორის ნაპირას დავნაყრდით..ჩვენი მარშუტკა ისევ ტალახში განისვენებდა.. რადგან საკუთარი ძალებით ვერას გავხდით, მძღოლმა გარეშე ძალის დაზმარება ითხოვა და ნივა მოიყვანა.. ნივას + ჩვენი გოგო-ბიჭების ძალ-ღონე ( ჩემ გარდა, არ მიმიღია მონაწილეობა „მიწოლაში“ ) =მარშუტკა ამოყვანილია ტალახიდან!!!
მარშუტკა სანამ მოტრიალდებოდა, გავიხედე და რას ვხედავ ლევანს ხელში უკავია ბაყაყი და კოცნის მას.. მახსენდება მე 2 ჭიქა დავლიე მეტი არა.. მივიჭერი ლევანთან და ბაყაყთან და მეც ვაკოცე, რავიცი რა მეგონა, პრინცად გადაიქცეოდა თუ რა იყო..ლამის გულს ირევდნენ დანარჩენები ჩვენი შემხედვარე.. ბაყაყს ხო ვაკოცე და მერე ნიკაზე გადავედი ბაყაყიანი.. :დ
მარშუტკში რო ავედით ტუჩები გვეწვოდა მე და ლევანს, ნიკას -ლოყა.. ტეფნაძე ხელებს ასავსავებდა, არ მომეკაროო :დ მეკაიფებდნენ, აი , გაგილურჯდა ტუჩებიო:დ ისე, კიდევ კარგად გადავრჩი რომ არ მომწალა ამ ბაყაყმა, მე მათ წინაშე გენოციდი მაქვს ჩადენილი, ოღონდ ეს ადრე იყო ძალიან...
შაორიდან თბილისკენ გამოვწიეთ, ყველა გაყუჩდა.. მაგრამ არა „ბესამე“, დოლიძე და ნინჩიტო.. მაგრა აჯაზებდნენ რააა, ლევანი ღადაობდა, გოგოები მღეროდნენ ჰიტებს .. .. მე ჯეისონი მქონდა ყურებში და ჩემთვის ფიქრებში გართულს ჩამეძინა (რომ გამღვიძა ჯეისონი უკვე მეგისთან იყოო..), ტეფნაძეც მუსიკას უსმენდა მშვიდად.. ვერიკო და გიო წინ ისხდნენ, ნიკაც წყნარად იყო, ჯეისონის მაგივრად ტელეფონიდან უსმენდა მუსიკას.. სანდროც წინა სავარძელზე იჯდა, ასევე მშვიდად... ერთხელ კიდევ გავჩერდით გზაში, ნაზუქების საყიდლად..

11 სთ იყო თბილიში რომ ჩამოვედით, ეგრევე ცხელი, დახუთული ჰაერი, ქაოსური მოძრაობა და ორშაბთის გათენების, სამსახურში წასვლის შეგრძნებამ უსიამოვნოდ გაგვიარა ყველას.. მარშუტკამ საიდანაც წაგვიყვანა, ისევ იქ დაგვტოვა, ჩვენი ოფისის მიმდებარე ტერიტორიაზე..


IV

და ბოლოს, ათასი მადლობა ვერიკოს, მის ოჯახს.. რაჭას მადლიანს, თითოეულ “ROL“-ის მონაწილეს.. სასიამოვნოდ ჩაიარა ამ ვიქენდმა.. არ დავჭირდა ვეროს დიდი „ლახანკაც“ :დ:დ:დ (ვხუმრობ რა ) კარგი იქნებოდა, აი ისინიც რომ წამოსულიყვნენ, რაღაც მიზეზები რომ გამოუჩნდათ..
ერთს კიდევ ვიტყვი, მე მთელი დღე ისევ რაჭაში ვიყავი, ისევ თითქოს იქაური ჰაერით ვსუნთქავდი.. ცოცხლად ვგრძნობდი თავს.. რაჭის ბუნებამ თავისი გაიტანა, მუზები ამიშალა და დამაწერინა ასე ბევრიი აბზაცი.



19/07/2010 წელი
იგ