არც მეტი და არც ნაკლები, წუხელ სიზმრად ვნახე არა ვარსკვლავთ ცვენა,მე ვიყავი მთასა ფშავში და გამოთქმით ვკითხულბოდი ვაჟას "სტუმარ-მასპინძელს"..
და ეს ყველაფერი ისე როგორ ჩაივლიდა, რომ მე ლექსი არ დამეწერა.. ჩემი საყვარელი მწერალია ვაჟა.. ჯერ კიდევ სკოლაში ვსწავლობდი, აი მაშინ "შვლის ნუკრის ნაამბობი" რომ ვისწავლე, მაშინ დავწერე ლექსი, მივუძღვენი ვაჟა-ფშაველას:
მინდა ბუნებას ვუმღერო,
ჩანგი ჩამოვკრა მთისაო,
შავეხმიანო მთა-ბარსა,
გული გავუპო ქვისაო.
როცა გახედავ ფშავის კლდეს,
რა გახსენდება ნეტაო,
ვაჟას ნათქვამი სიტყვები:
ერთურთ გიყვარდეთ მეტადო.
არაგვიც შფოთავს, მოგმინავს,
ალბათ დასტირის მგოსანსა,
თანაც უხარის რომ მისი
შთაგონებისად გამხდარა.
ბარსაც და მთასაც ორივეს,
ჩავეკონები გულ-მკერდსა,
ორსავ სიმღერებს ვუმღებ,
ორსავ შევფიცავ დობასა.
ერთად ვიქნებით მუდამ ჩვენ,
ერთად ვიხარებთ დღეს და ხვალ,
მტერსაც გავგმირავთ სიკეთით
და დავამარცხებთ ბოროტსაც!
1999 წელი, 15/12
იგ, კახეთი
No comments:
Post a Comment