რითმა ახლა ვეღარ მრითმავს,
ფიქრის ქარებს, მითვლის წამებს,
ძილ-ბურანში ჩაძირული
თავს ვერევი, ვებრძვი ღამეს.
რადგან ვწერ და არ ვჩერდები,
ბედისწერავ, არ ვთმობ არცერთს
არც მას და არც ამ ჩემს ნაწერს.
არ გენდობი მაგრამ მაინც
გაგენდობი,
ან თქვი რამე.
* * *
თუ ეს დღეები,
შემოდგომის ისევ ფერები,
ხმა და ბგერები,
ეს სიმართლეა,
შენ დამიჯერე,
არ გეჩვენები...
* * *
არა და არა,
მორჩა და კმარა,
ცხოვრება გადის,
დრო რჩება მარად..
ერთხელაც გეტყვი,
წამოხლვალ მთიდან
ჩემს ბარში დარად?
აქ არ არსებოს "არ მინდა",
"მარა" ...
მოდიხარ ჩემთან
მორჩა და კმარა!!
პ.ს. " არ ვიცი, რაღაც ასეთი ლექსების ფრთიანი მუზები,
ამ საღამოს არ მტოვებენ მარტო, ეს ცელქი
და ზოგჯერ კიდევაც უსინდისონი"
იგ, 2010 წელი, ნოემბერი
No comments:
Post a Comment