აი ასე, რაღაცეების ძებნაში ჩემს დაწერილ ძველი ლექსების დასტას გადავაწყდი..
ჩემში პატრიოტიზმი დროდადრო პიკს აღწევს ხოლმე.. ეტყობა ეს ლექსიც მაშინ დამიწერია, როცა შემი სამშოლბლოს სიყვარული ყველაზე მეტად მიგრძვნია..
ვუფიქრდბი წარსულსა და აწმყოს,
ველოდები მის მომავალს მზიანს,
მე არ ვიცი, შენ რას ფიქრობ მასზე,
ჩემთვის კია სანატრელი ფრიად,
სიხარული მისი არის შვება,
როცა მესმის მისი კვნესა ვტირი,
ემტერება ბევრი ისევ ღიად,
ყველაფერი ერთ დასკვნადმე მიდის:
ეს პატარა, ერთი გოჯი მიწა,
მადლიანი მხარე ივერთ მზის
მტერს თუ უნდა გადაშენდეს ვფიცავ
არ მოხდება ეს არასდროს, არცერთ გზის!
მეწამული ფარდა უკვე კმარა,
გმირთა სისხლის ყივილი ისმის,
უფლისციხე ისევ ისე ზრდის
უსახელო სახელოვან გმირს..
სვეტიცხოვლის ძველ ქონგურებს
ოხშივარი სდის..
საქართსველოს ბედნიერი მომავალი
დიდი ილიას სამებიდან კრთის!!!
თებერვალი, 2009
იგ
No comments:
Post a Comment