"წერას ვარ ატანილი, მინდა ფერადი ამბები თქვენს ფერხთა ქვეშ ნოხად გავშალო და თქვენ გადაიაროთ..თქვენ კი დამყოლი, ჯიუტი, როგორ სულში ჩამყურებთ? რაც არ უნდა მოხდეს, რომ თვალი აგარიდოთ.. ვერა, ვერ შევძლებ (არც შემიძლია, გულწრფელი ვარ ბოლომდე), თქვენი ვარ, შენი( (ც) , მაგრამ რათ გინდა შენ ერთი გიჟი მწერალი არა?!)
ჰო, რას ვამბობდი? აა, ახალი წლის პირი იყო. წანწალს დაჩვეულს ამჯერად უფრო მეტად მიმიწევდა გული გარეთ. განათებულ ქუჩებში სიარული პირდაპირ რომ მსიამოვნებდა.ცნობისმოყვარეობით ვათალიერებდი ყველა გამვლელს, დიდსა თუ პატარას.. ვეძებდი რაღაცას და ვიღაცას, ყველა შემთხვევაში საინტერესოს. ხდება ხოლმე, რომ მიმართლებს და ბევრს რასმე უჩვეულოს წავაწყდები, ამჯერად კი თითქოს ყველა ერთნაირი სახე იყო, არაფერი განსაკუთრებული, თან ყველას ეჩქარებოდა სადღაც, ყურს არავინ მიგდებდა, გეგონებოდა მართლა უცხო პლანატელი ვყოფილიყავი.. ის კი მახარებდა, რომ ცხოვრების რიტმი არ იყო მდორე, მაგრამ დედამიწა ვგონებ რაღაც აჩქარებით ბრუნავდა. შეიძლება იმიტომაც, რომ ძველი წელი სულს ღაფავდა და ახალი წელი იწყებოდა. რავიცი აბა...
ბოლოს ქუჩებში ხეტიალით დაღლილს გონება გმინათდა. ვიფიქრე, მოდი სახლების შორია ხლოს გავივლი და თუ მივწვდები ფანჯარაში შევიჭყეტავ, ვნახავ ერთი რა ხდება, რა ზამზადისია..
უცნაური გრძნობებით გონება არეულს მეტიც აღარ მინდოდა და სახლის ფანჯრებს დავუწყე მზერა. ჩემი სიმაღლის პატრონი, ფეხი წვერებზე დამდგარი შეძელბისადაგვარად ვმაღლდებოდი და ქურდულად, დაუპატიჟებლად და ურცხვად ვუთვალთვალებდი უცხოებს.. არაჩვეულებრივი გამოფენა კი გადაიშალა ჩემს თვალწინ: ერთნი, ეტყობოდათ ძლიერ მდიდარნი, საუცხოო საახალწლო ნობათით სავსენი ეგებებოდნენ ახალ წელს, ისეთ ფანჯრებშიც შევიჭყიტე, სადაც ოდნავ მბჟუტავი ეკონომ ნათურის სინათლე გამოდიოდა და ზოგს არც კი ეცალა ახალი წლისთვის, თოვლის ბაბუას მოლოდინში ბუხართან ჩაძინებული ბევრი ბავშვიც ვნახე... ვნახე თვალცრემლიანებიც, ავადმყოფობით შეპყრობილნიც და ფიქრს გავყევი, უკიდურესობების მომსწრე შევიქმენი, ნუთუ ესაა კანონზომიერება?!
გულმა დამძიმებულმა ერთი ვიწრო აღმართიანი ქუჩისკენ გამიწია. იქვე ახლოში პატარა განათებული ეზო დავინახე და იქით შევედი. პირველივე ფანჯრიდან გოგონას ხმა და ახალი წლის პირზე შერბურის ქოლგების მელოდია მომესმა. გოგონა ტელეფონზე საუბრობდა :
"- აუ, ძალიან გთხოვ, ახალ წელს ქალაქში დავრჩებიმ გთხოვ რა.. მამას უთხარი, არ ეწყინოს, მერე ჩამოვალ, მეორე დღეს.. ჰოო, კაი დაველოდები შენს პასუხს. "
ოჰო, გავიფიქრე, აქ მგონი რაღაც საინტერესო ხდება და ფანჯირს გისოსებს ლამის მივაჭყლიტე ცხვირი.. პატარა ოთახიდან კი ვანილის მოტკბო სულნელიც ჟონავდა სევდიანი ვალსის ფონზე. "ნამცხვარიც ცხვება". გოგონა კი, ტელეფონს ხელს რომ არ უშვებდა, ნაძვის ხეს სათამაშოებით რთავდა.. ცოტა ხანში ლამაზად მორთული ნაძვის ხე განათდა და თვალი მომჭრა მეც კი. ვიდრე მე ნაძვის ხე შევყურებდი და ნამცხვრის სუნზე მომდგარ ნერწყვს ვყლაპავდი, ტელეფონმა დაურეკა და უცებ გამოვფხიზლდი.. პატარა გოგო (რომელსაც ეტყობოდა, რომ დიდი გული ჰქონდა), ისევ ვიღაცას რაღაცას უხსნიდა. მე დავიძაბე და მივაყურადე:
"- გოგო, იცი მე აქ ვრჩები ახალ წელს.. არა, შენთან თუ მოვახერხე ამოვალ.. უფრო ალბათ ვერა.. აა, მანდ ვაპირებთ კი, გამოიცანი.. "
იმან კი გამოიცნო და მე ვერა, მომინდა ახალი წლის დღეებში ამ გოგოს ავკიდებოდი და მასთან ერთად გამეტარებინა ახალი წელი, რაღაც კარგ გეგმებს უჩანდა პირი.. ამ საღამოდან მოყოლებლი ატუზული ვიყავი მის ფანჯარასთრან. საოცარია, მანაც ვერ შემამჩნია.. ნუთუ უჩინარი ვარ? მოვიწყინე ამდენი გულგრილობით, მე ხომ მას ვგულშემატკივრობდი, რომ ყველაზე ბედნიერი და მხიარული ახალი წელი გაეტარებინა..
დილითაც გამარჯობის უთქმელად ჩამიარა..
ახალ წლამდე რამდენიმე დღე იყო დარჩენილი, რომ ჩემი უცნაური პასპინძელი საოცრად მოწყენილი დაბრუნდა.. ფანჯრიდან დავინახე, ჩანთას ალაგებდა.. ეჭვი ავიღე გასამგზავრებლად ემზადებოდა. ნეტავ რა მოხდა, გავიფიქრე და შემეცოდა, არადა წინა დღეებში რა მხიარული იყო..
"-მამა ხვალ მანქანა გამომიგზავნე, მოვდივარ თქვენთან, , ქალაქში აღარ მინდა დარჩენა, ისევ თქვენთან ჩამოვალ.."მესმოდა , "-რატომ და იმიტომ რომ იმ საქმიდან აღარაფერი გამოდის .. და ვაა, თუ თქვენ გინდათ რომ წამოვიდე, მითხარით რა ვქნა., რით წამოვიდე, -არძელდებდა..
ე.ი. მივემგზავრებით? კარგია, გავერთობი-მეთქი ცოტას, ნეტავ სად მივდივართ და თან 31 დეკემცბერს?
31 დეკემბერი კი სათოვად გამზადებული ამინდით გაგვითენდა.. მართლაც, რომ გამოჩნდა პატარა ფიფქები, რომლებიც პატარა გოგოს ფიქრებივით დაფარფატებდნენ თბილ ქალაქს. თანდათან რაღაცას ვხვდებოდი და ვერც.
ახალი წლის დადგომამდე სულ უფრო ნაკლები დრო რჩებოდა, განწყობა პიკს აღწევდა ქალაქში.. კურდღლის ყურები გაეკეთებინათ ყველაზე მხიარულებს, შამპანურით ხელში ზოგიერთი გამვლელი მიიჩქაროდა სახლისკენ..
ჩემი გოგო კი რატომღაც ფეხს ითრევდა წასვლაზე.. გაღიზიანებული ჩანდა და თავის ტელეფონს უხასიათოდ ჩაჰყურებდა. ბოლოს 7-ს რომ წუთები აკლდა სადგურისკენ აიღო გეზი.. მე კვალდაკვალ მივყვებოდი, მარტო არ მიდნოდა მისი დატოვება..მერე რა, რომ ვერ მამჩნევდა.. მე კი გადამედო მისი განწყობა.. ის თავისთვის ბუტბუტებდა: "იქნებ გზაში შევხვდე ახალ წელს, ამით მინდა ჩემი პროტესტი გამოვხატო ყველას და ყველაფრის წინაშე.."
უკვე ბნელოდა, ჩვენმა მანქანამ გეზი აღმოსავლეთისკენ რომ აიღო.. დაღლილ მგზავრს ჩანთა მიეხუტებინა და და ძილ-ბურანში ჩაძირულიყო.. მე გვერდით მივუსკუპდი.. მინდოდა მეთქვა , რომ ყველაფერი კარგად იქნებოდა..მაგრამ ვფიქრობდი, ვერ მხედავს და ხმას როგორღა გაიგონებდა.
ჩემს პატარა მგზავრს ნატვრა იმისა, რომ მაინცდამაინც ტრანსპორტში შეხვედროდა ახალ წელს, არ შეუსრულდა, მე კი გულში მიხაროდა.. მძღოლიც თითქოს მიხვდა, სვლას უმატა და სწრაფად კეცავდა კილომეტრებს.. უკვე ათი საათი ხდებოდა, რომ მანქანამ სვალს უკლო, განთებული სახლებისა და გზების მიხედვით მივხვდი, რომ იქ ვიყავით, სადაც უნდა ჩავსულიყავით.. პატარა გოგოს სახლს რომ მივუახლოდით, ჩაძინებულს გადავხედე, ბედნიერი ღიმილი გადასდიოდა პირი სახეზე..ალბათ რაღაც სასიამოვნო სიზმარს ხედავდა, მაგრამ გავბედე და შევეხე, რომ გამეღვიძებინა..შეიშმუშნა და ნახევრად გახელილი თვალებიდან ზემოთ ამომხედა: "რა ხდება?" " ახალი წელია! შენს სახლში ხარ.. "
"უკვე ჩამოვედით, უჰ რა დროა გასული.. ისეთი კარგი სიზმარი ნახა, დავიწყებოდა კიდევაც რას ფიქროდა ცოტა ხნის წინ.. მძღოლს მადლობა გადაუხადა , დამდეგი ახალი წელი მიულოცა და ჭიშკარში შეგებებულ ცუგრიას მიუალერსა..
მე კი ისევ ვერ დამინახა, მაგრამ ჩემი ხმა გაიგო.. გარეთ წვიმდა. დიახ, ახალი წლის ღამეს აღმოსავლეთში თოვლის ნაცვლად წვიმის წვეთებად იღვრებოდა ზეცა.. მე კი უჩინარი ვიდექი წვიმაში და და დავსველდი წვიმით და ფიქრებით.. მაგრამ მაინც მიხაროდა, რომ პატარა მგზავრი, ის პატარა გოგო, რომელსაც დიდი გული ჰქონდა მარტო არ შეხვდებოდა ახალ წელს...
იგ, იანვარი 2011
No comments:
Post a Comment