რამდენჯერ ვთქვი, ასათიანის პროფილს აღარ ვუყურებ-მეთქი, მაგრამ როგორ უნდა დახუჭო თვალი, დაიყრო ყური, როდესაც ერთ ოთახში დგას კომპი, და თვ.. მაინც გესმინება თუ არ გეცქირება..
აი, მაშინ კი დამბურძგლა თავიდან ბოლომდე, ერთი მეტად სევდიანი ამბავი რომ გაიხსენეს.. ადამიანმა დაკარგა მეუღლე და ორი მცირე წლოვანი შვილი.. რა სისასტიკეა ამ ცხოვრებისა!!!! დამშალა და საშინელ ხასიათზე დამაყენა.. =(
და გადაცემის ფორმტიდან გამომდინარე, მე მეტი რაღა მინდა, ისედაც ვწერ და მწერს ეს სტრიქონები.. აი კიდევ:
1
როცა გულზე გაწევს მძიმე ნაღველი,
გეამება სევდიანი ნამღერი,
როგორც შორით მოვარდნილი ნამქერი,
არფერი არ მინახავს ამფერი..
თუ არ გინდა დარდით მოვკვდე მე ნელა,
შენი მოსვლა სიცოცხელა, მენელა,
მე არ მინდა შენი ია-ვარდები,
უშენობით ხრამში გადავვარდები..
ვხვდები ისევ უშენობა მკლავს,
გული ებრძვის სიამაყეს მყარს,
ეს ამბავი რეალობას გავს,
მეეზოვე ქეუჩებს ისევ გავს*
ფოთლებს ერჩის, ქარი ვნებას კლავს,
ალიონზე ვხვდები ცვრიან დარს,
სულში ისევ ავდარია,
ოცნებები ჩემი ყველა გავატანე ზღვას.
შენ არ მოხვალ.. ის იქნება სხვა..
იგ
2
კიდევ ერთი უაღრესად ნიჭიერი, თანამდროვე პოეტის და მწერლის ლექსი გამახსენდა, ლექსო ლეკიაშვილის:
წვიმს.. თალებში კი უნაპირო სევდა იღვრება,
ცის ლურჯ ტატნობზე გაწოლილან თეთრი ღრუბლები,
სხვა ღვინოს დალევს, ლამაზების კოცნით ითვრება,
მე ლექსს დავწერ და ძველებურად მოვიღრუბლები.
მე მიცქერიან მოელვარე თვალები გიშრის,
ალუბლისფერი ბაგეები კოცნას მპირდება,
შენ ამ პირობის შესრულებას არავინ გიშლის,
მაგრამ შენ მტოვებ და ეს გული აღარ გჭრიდება.
მიდიხარ შორს და თან მიგყვება გულის იარა,
მიდიხარ ისევ და თან მიგაქვს ძველიდ დარდები
თავზე დაიდგი ჩემი ტრფობა, როგორც ტიარა,
არ გეგონოს, რომ ვინმეს ასე შეუყვარდები,
არც კი იფიქრი, აგამაღლონ ჩემებრ ზეცაში
და თუ ოდესმე ერთხელ მაინც მოგაგონდები,
გთხოვ, დამიბრუნდი, ნუ დამტანჯავ მე მადენ ცდაში
და შემ არასდროს, ო, არასდროს არ დაღონდები.
მოდი! დაბრუნდი! მომეხვიე ქალღმერთყოფილო.
მოდი! შენდ მგოსანს დამაყარე თეთრი ვარდები,
თორემ ავდგები სიყვარულში უარყოფილი
და ხორნაბუჯის ქონგურიდან გადავვარდები!!!
2000 წელი
3
შემოდგომის თბილი საღამო,
რა ვქნა, არ მინდა რომ სხვაში გამცვალო,
მინდა სიყვარულზე ბევრი დავწერო,
ამ გრძნობამ სიკეთედ, სილაღედ დამცალოს!!!!
იგ
* * *
ოჰ, რას გვიშვება ეს მაია ასათიანი !!!! :D
წაიკითხავენ და იტყვიან, შენ ასათიანს აბრალო, ასე არ გამოვა
გენაცვალეო.. არადა მისი ბრალიააა .. რა ვიცი, რა გითხრათ, ჯერჯერობით ჩემს სამყაროში წელიწადის ოთხი დროა და სულ რაღაც ზამთარს აგავს ეს ოთხივე.. აი დაიწყოოოოო-ოო =)
ნუ ხო, იყოს ხუთი დრო და გიყვადეთ კაცნო ერთმანეთი!!!!
2010 წელი, ოქტომბერი
No comments:
Post a Comment