ვერ გავხდი შენი რიგითი წუთი,
ვერ შემამჩნიე და ვერ მიწამე,
მას შემდეგ თან მდევს ტკივილი, სევდა..
ჩემს ბედისწერას მე ვყავარ მძევლად..
ვერ გავხდი შენი მუსიკის ჰანგი,
კლასიკა, ჯაზი, ტანგო ან როკი..
აზრი აქვს ახლა ჩემს ყოფას ასე?
მირჩიეთ რამე, მომეცით თოკი..
ვერ გავხდი შენთვის გაშლილი ქოლგა,
ან გადაშლილი წიგნი ცხოვრების,
ვინმემ მირჩიეთ რამე, რა მელის..
ცოტათი მაინც ვგავდე "ამელის"..
მე გავხდი ერთი რიგითი თოვა,
წვიმა, რომელიც უცბად არ მოდის,
მე გავხდი ერთი წარსულის ბორგვა,
ღამის სიზმარშიც შენ რომ გაურბი..
მე ვარ ნაწილი, ის ძველი ფოტო,
ვლოცულობ, მიყვარს და ისევ ვლოთობ...
იგ
ივისი, 2011
ეს კი გიორგი ზანგურის ლექსი..
No comments:
Post a Comment