დათუნია დრუნჩა

იყო და არა იყო რა
ღვთის უკეთესი ამ ქვეყნად
მეზღაპრემ არ-რა იპოვა..
თუმცა მას ბევრი სთქმელი
ბავშვებთან დაუგროვდა და..
ამჯერად დათუნიაზე
დრუნჩაზე მოგახსენებთ, რას?

დათუნია დრუნჩა ერთ პატარა სოფელ ჰეფი ვილიჯში ცხოვრობდა ოჯახთან ერთად.. მას ჰყავდა დედა, მამა და ტყუპის ცალი ძმა. ძმები ერთმანეთისგან ისე განსვავდებოდნენ, რომ სულაც ვერ იტყოდოთ მათზე  ტყუპებს, როგორც გარეგნულად , ასევე  ზნე-ხასიათითაც. ერთი თუ მშობლების მორჩილი შვილი იყო, ბეჯითი და სწავლის მოყვარე, მეორე პირიქით. არაფერი ესმოდა უფროსების დარიგებისა  და თავის ნებაზე აკეთებდა მაინც ყველაფერს. ეს ცელქი დათუნია გახლდათ სწორედ დრუნჩა.
დიდი შავი თვალები მუდამ ეშმაკურად უციმციმებდა. ერთ ადგილას ვერასდროს ჩერდებოდა. ადგილზე ცმუკავდა და სულ რაღაცას ეძებდა  გასაფუჭებლად.. მაგრამ ისეთი საყვარელი იყო,  რომ  ყველას ძალიან უყვარდა .
ზაფხულის არდადეგები მიილია ჰეფი ვილიჯში და ყველა მოსწავლე სკოლაში წასასვლელად ემზადებოდა.  დედამ,  თავისი პატარები სასკოლო წიგნებითა და სხვა ნივთბით მოამარაგა, ახალი პერანგი და შარვარლი გაუუთოვა და მეორე დილას სკოლაში წასასვლეად ყველაფერი გაუმზადა. სკოლაში წასვლა სულაც არ ეხალისებოდა დრუნჩას, მერე რა რომ მთელი ზაფხული დაისვენა, ახლა შემოდგომა იყო, ხილი დამწიფებულიყო ბაღ-ვენახში.. გული იქით უფრო მიუწევდა.  მაგრამ რას გახდებოდა..
ჰეფი ვილიჯში ახალი სასწავლო წელი ზეიმით დაიწყო. ჟრიამულს მიჰქონდა შემოდგომის ფერებში ჩაფლული სოფელი.. სკოლის ეზო სავსე იყო ბავშვებით. დრუნჩა და მისი ძმა დედამ მიიყვანა სკოლაში  და დაიწყო  დრუნჩას წამებაც.. დილით ადრე ადგომა, გაკვეთილების მომზადება,  თავს მოიმძინარებდა ხოლმე რომ არ ესწავლა..მაგრამ დედა რომ დაადგებოდა თავზე, იძულებული იყო წაეკითხა და მისთვის ჩაებარებინა.. ასე გადიოდა დღეები.. მასწავლებლები და მშობლები ვერაფერს გახდნენ  ზარმაც დათუნია დრუნჩასთან..
ერთ მშვენიერ დღეს კი, როცა რთველი გაჩაღდა სოფელში, ტყეში თაფლის ამოღება დაიწყეს სკებიდან.. დრუნჩას სულმა წასძლია და ტყეში მოუნდა წასვლა, მაგრამ სკოლა.. უცებ, დაძაბა გონება და მოიგონა მუცლის ტკივლი. დედასთან  დაღმანჭული სახით, ტირილით და კლაკვნით  მივიდა და უთხრა:
-დედიკო, დედიკო.. მუცელი მტკივა ძალიან.. გუშინ სკოლაში ძველი ლობიანი მომყიდეს მგონი და ცუდად ვარ..მოიტყუა კიდეც..  შეწუხდა ქალბატონი ბეა..
-კარგი დრუნჩა, დედა გენაცვალოს.. დღეს დარჩები სახლში..
-უი, რა კაია დეეე, -და ის-ის იყო გარეთ გავარდნას აპირებდა, დედამ უთხრა:
-არა, კარი შეგეშალა.. შენს ოთახში! დღეს იწვები, მოწამლულზე შეიძლება სიცხე მოგცეს და გარეთ ყოფნას შიგნით ჯდომა სჯობს.. თან რომ არ ჩამორჩე სკოლის მასალას, წაიკითხავ კიდეც..
-ჰოო, შვილო, შენს იმედზე ვტოვებ ჩართულ გაზქურასაც, შენი საყვარელი მურაბა იხარშება ..
დათუნიას თავზარი დაეცა..  მთელი ორი დღის ნაკოწიწები გეგმა წყალში ეყრებოდა.. დრუნჩა გამოკეტეს სახლში..მაგრამ რა გააჩერებდა ასე მთელი დღე, როცა დანარჩენი ბავშვები სკოლაში იყვნენ, ზოგი ვენახში და ზოგიც ტყეში.. დრუნჩა ფანჯრიდან გადმოძვრა.. თავის მაგიერ სათამაშო ჩააწვინა საწოლში და მოკურხცლა ტყისკენ, სადაც ყველაზე გემრიელი თაფლი ეგულებოდა და მისნაირი ზარმაცი მეგობრები.. აღარ გახსენებია არც გაზქურა და მისთანები..
შუადღე გადასული იყო, რომ ჰეფი ვილიჯის ცენტრში განგაშის ზარი დაირეკა.
-არიქა ხალხნო, ბეას სახლი იწვის.. პატარა სოფელში ისე მალე გავარდა ხმა, რომ დრუნჩას დედ-მამა, პაპა-ბებია მაშინვე მოცვივდნენ.. დედა თავგანწირული კიოდა, ჩემი დრუნჩაა შიგნით, დამეხმარეთ, რომ გადავარჩინოო.. სახანძრომ ცეცხლი ჩააქრო.. გამურულიყო პატარა კოპწია სახლი.. როგორც კი სახლში შეცვივდნენ და  დრუნჩას ოთახის კარი გამოაღეს, მის ნაცვლად ლოგინში ნახევრად დამწვარი სათმაშო იპოვეს.. ყველა მიხვდა რაშიც იყო საქმე.. და ამას კი არ მოელოდნენ,  თუ მისი  სიზარმაცე და ტყუილი ამ ზომამდე მივიდოდა..
დათუნია დრუნჩა კი ტყეში თაფლით იტკბარუნებდა პირს..  იმდენი თაფლი ჭამა, რომ მუცელი მართლა ასტკივდა, თან ისე.. ფეხს ძლივს ადგამდა.. ამასობაში კი ფუტკრებმაც გაიგეს  დათუანიას ამბავი და ჭკუა იმით ასწავლეს, რომ დაკბინეს..
თავ-პირ დასიებული დრუნჩა სახლში ძლივს დაბრუნდა..  მისი საყვარელი სახლის ნაცვლად კი გამურული შენობა შერჩა ხელში და აცრემლებული დედა რომ დაინახა შერცხვა.. ისე შერცხვა, რომ  აღარ იცოდა რა ექნა.. სიარული რომ შესძლებოდა, ნამდვილად გაიქცეოდა სადმე შორს..მაგრამ დაკბენილი ფეხები ისე გაუსივდა, ვეღარ ადგამდა ნაბიჯს..
და იცით რა მოხდა მერე? დრუნჩა არ დაუსჯიათ.. დაბებრებული თავ-პირი რომ დაინახა ქალბატონმა ბეამ, შეიცოდა შვილი და მოუარა ავადმყოფს.. მთელი კვირის განმავლობაში მაღალი სიცხე ჰქონდა დათუანიას და სიცხისაგან ბოდავდა.. დედას, მამას, ძმას, პაპა-ბებიას და მეგიბრებს პატიებას სთხოვდა, რომ ასე მოიქცა.. როგორც კი გამოჯანმრთელდა და ექიმმა საწოლიდან წამოდგომის ნება მისცა, დასტაცა სკოლის ჩანთას ხელი და სკოლისაკენ გაიქცა.. დამწვარი სახლის შეკეთებაში აქტიურად ეხმარებოდა მამას და ბიძას.
 ვერ იჯერებდნენ მის გამოსწორებას და მაინც ეჭვის თვალით უყურედბენ, მაგრამ ერთ მშვენიერ დღეს სკოლაში გამართულ ოლიმპიადაზე მათემატიკაში ყველას აჯობა და სნოუბორდი და ზამთარში აის  ლენდზე გასამგზავრებელი საგზური მიიღო საჩუქრად.
მან დაამტკიცა რომ   შეუძლია იყოს ჭკვიანი, მშრომელი და სანდო.. დედიკოს სახლში დიპლომი  მიუტანა და დაიფიცა, რომ არასდროს არ მოატყუებდა, თავისი ძმასავით დამჯერი და წიგნის მოყვარული იქნებოდა..

 . . .
 
 დიახ, აი ასე..
მე თქვენ გიამბეთ დრუნჩას ამბავი,
 უკვე გავიდა ჩვენთან ზამთარი..

გირჩევთ, არასდროს არ მოიტყუოთ
 რომ  დრუნჩსავით არ მოიმდუროთ
 
 კიდევ, გირჩვდით:
გიყვარდეთ კითხვა, წიგნები,
ნასწავლნი უფრო კარგები იქნებით..

ელასა მელასა,
ლხენა მოგცეთ ღმერთმა  ყველასა..
მიყარხართ, გეხვევით ყელასა..

იგ
მარტი, 2011