Dirty dark side (real story)

ჩ ა ნ ა ხ ა ტ ი 

უკვე ჩამოთოვილი ზამთარიც გავიდა. ეს მარტი ბუინობდა თოვლ-ჭყაპითა და მარტისთვის დამახასიათებელი უაზრო ამინდებით.

მისთვის ამინდები და სიცოცხლეც  უაზრო გახდა. დღეები და საათები ისე გადიოდა ვერც გრძნობდა.. რაღაც გამოეპარა ცხოვრებაში და ცხოვრებამაც სასტიკი გაკვეთილების ჩატარება გადაწყვიტა. თითქოს მისი აღარავის ესმოდა, სახლშიც აუტანელი გახდა.

-რა გჭირს რა, რამ გამოგაშტერა? რა იყო, რა მოხდა შენს გარდა არავის ყვარებია? ასე ვინ გადარეულა? მორჩა კინო, გაარკვიე ყვლელაფერი და დაწყნარდი.. მიხედე შენს საქმეს და იარე წინ.."  ასე ესმოდათ მის კეთილისმყოფელებს.. მან ვერ გაიგო, ალბათ იმიტომ რომ არც სურდა. ადგა და სახლიდან წამოვიდა. თითქმის შიშველი, თუმცა სიცივეს ვერც გრძნობდა. უფულოდ, უკვე  უგულოდაც.  

ვაგზლის საათმა 10 ჩამორეკა. მაშინ გამოფხილზდა. მიმოიხედა, ბაქანზე მიყუჟულ კუთხეში იჯდა. ჩასძინებოდა.. სიცივე ახლაღა იგრძნო, შიმშილიც.. არადა რამდენი ხანი არ მოშიებია.. ფული არ აქვს.. ერთი გახვრეტილი ხურდაც კი.

 მკრთალ სინათლეზე გამოიკვეთა ლიანდაგები და სატვირთო ვაგონები. "ეს სად მოვსულვარ, ან საიდან აღმოვჩნდი აქ",  კი გაიფიქრა. გაყინული ფეხები ძლივს გაშალა და გასასვლელის საძებნელად გაემართა. 

რაღაც ავის მომასწავებლად გამოიყურებოდა ცარიელი, ბნელი  და მიტოვებული სატვირთო   მატარებლების სადგური.. ცხოვრებაში აზრადაც არ მოსვლია აქეთ გამოეხედა დღისით, ახლა აქ ეძინა ღამით და გასასვლელსაც ვეღარ პოულობდა. 

ტალახი, ჭუჭყი.. არყის ცარიელი ბოთლები, პოლიეთილენის ფერად-ფერადი პარკები გარშემო.. თანდათან გულის რევის შეგრძნება მატულობდა და სიცივისგან ვეღარ გრძნობდა ტერფებს.. ხელებს ჯემპრის სახელოებში მალავდა.. თმები გაიშალა და გრძელმა თმამ გაუთბო ყურები.. 

გული კი მაშინ  შეეკუმშა  ზურგს უკან ფეხის ხმა რომ შემოესმა.. თანდათან უახლოვდებოდა და არა ერთი ადამიანის.. თავად რამდენადაც შეეძლო აუჩაქარა ნაბიჯს, გაყინული ფეხებიც აღარ ემორჩილებოდა. თითქოს გასასვლელს მიამსგავსა და მარცხნივ იმიტომ გაუხვია.. კოცონი დაენთოთ, გარშემო რამდენიმე კაცი და ერთი ქალის მსგავსი იჯდა.. სვავდნენ.. რაღაცას ხარშავდნენ.. უაზროდ იღრიჯებოდნენ.. ეწეოდნენ..

-ეე, ნახე ანგელოზი გამოგვეცხადა.

-ანგელოზი კი არა შე ჩემა  ნაშააა.. კაკ რაზ ვინატრე..

აქ უკვე ქალის მსგავსმა ამოიღო ხმა: - წესიერად, თორე რაც გინახავს ვეღარ ნახავ!

-რა იყო , იეჭვიანე ფისო?

ღამის მოგზაური კი ახლა-ღა მიხვდა, რომ ცხოვრებაში ყველაზე დიდი შეცდომა დაუშვა.. დღის სინათლიდან პირდაპირ ჯოჯოხეთში ამოყო თავი.. გაქცევა უნდოდა და ვერ გარბოდა.. ან სად დაუსხლტებოდა ამდენს..ისევ გაყინული გონება დაძაბა. ამ დროს ერთი ბლანჟეიანი და პირსინგიანი ტიპი წამოდგა, ხელში არყის ბოთლი რომ ეჭირა და მიუახლოვდა:

-დალევ გოგონი? რა იყო,  "აქ რამ მოგიყვანა შე მადლიანო შენა", ხო გცივა დალიე და გათბები.. 

-რა იყო შეგეშინდა? არაფერს გიზამენ ესენი.. მე გიპატრონებ აქ.. 

ჰმ! დავლიო - არ დავლიო.. დალია.. მოვწიო-არ მოვწიო, მოწია და ..

ისე ცუდად აღარ გრძნობდა თავს, აღარ სციოდა, გათბა.. აღარც ეშინოდა, თავიაანთ თავს რო "თავისუფალ ადამიანებს" უწოდებდნენ, იმათ  ნამთვრალევ-მოწეულ ხუმრობაზეც გაეცინა..მაგრამ ის გასასვლელის საძებნელად წამოვიდა მარცხნივ.. 

-მე შანსო მქვია, შენ? 

-მე, მე  ვარ..  და შანსო, მომეცი შანსი, რომ გასასვლელი ვიპოვო ამ სადგურიდან..

-გასასვლელი აქ კი არა, პირდაპირ არის.. წადი და აქ აღარ დაბრუნდე, თორემ მასე  ვეღარ გახვალ, იცოდე..   

. . . 

სახლში რომ დაბრუნდა თენდებოდა.. თითქოს ძილ-ბურანში იყო და კოშმარული სიზმრიდან ბრუნდებოდა ცხადში.. ხელები და ფეხები უკანკალებდა.. პირი გამშრალი ჰქონდა,  დახეთქილი ტუჩების დასველებას ნერწყვით ცდილობდა.. თავბრუ ეხვეოდა და ის-ის იყო მიაღწია საკუთარი ბინის კარს, იქვე ჩაიკეცა.. 

 . . . 

შანსომ შანსი მისცა სწორ გზაზე გაეგრძელებინა სიარული და შავ-ბნელ მხარე დაატოვებინა.. კიდევ კაი.. არა მგონა მას დავიწყდეს მისი ბლანჟეიანი და პირსიანგიანი სიფათი მთელი ცხოვრება. გამოფხიზლებული მიხვდა, რომ "ხუჟე სმერწ, ნიჩივო ნე ბივაეტ".. 

 "-მაგრამ მაინც"..- გაიფიქრა და წერტილი დასვა პოსტის ბოლოს.

იგ

მარტი, 2011