ზღაპარ იყო, ნაწილი IV

ალბათ ესეც ბედის ირონია იყო, რომ ორი დაკარგული მეგობარი მაშო და დღნაშვო ერთი ქალაქის გარეუბანში სრულიად მარტო აღმოჩნდა.

ზამთრის მოახლოვებამ საფიქრალი მოუმატა დღნაშვოს.. სკვერშიც იკლო მოსეირნე ხალხის ნაკადმა.. ყოცელ დღე ჩიტებთან ჩხუბმაც დაღალა ნამცეცების გაყოფაზე.. მაგრამ რა შეეძელო გაეკეთებინა, აქ მისთვის არავინ მოიტანდა თხილს და კამფეტებს, რძეს და შოკოლადს.. ისიც კი არ იცოდა როგორ დაბრუნებულიყო სახლში. უფრო ღამით გამოდიოდა გარეთ, არ უნდოდა ვინმეს თვალში მოხვედროდა მეტად უცნაური ციყვი და კიდევ ფატერაკს არ აგადაყროდა.. მაგრამ შობის მოახლოებამ გამოაფხიზლა შავ-თეთრი ქალაქი.. მალე გავრცელდა ხმა,  "ტყიდან უშველებელი ნაძვის ხე მოიტანეს და ცენტრში აღმართეს"-ო.. "ტყიდან ნაძვის ხე.." ამ სიტყვებმა დღნაშვოს თავისი მშობლიური მხარე გაახსენა, იქაც ხომ ბევრი ნაძვის ხეა, რამდენი უთამაშია და უფრენია ნაძვებს შორის.. 

მაშო კი ამ დროს საზეომოდ მორთული ნაძვის ხის ძირას აბუზული იყურებოდა და მისკენ გაშვერილ თითებს ხედავდა მხოლოდ.. " ნახეთ, ნახეთ! ნამდვილია.. ! სუნთქავს.. თვალებს ახმხამებს!! ნამდვილი ციყვია დედაააა!" ბავშვების სიხარულს საზღვარი არ ჰქონდა.. მაშოს შეეშინდა და ნაძვს ხის ტოტებში შეიყუჟა.. გაიფიქრა, დაველოდები როდის წავლენ და ისე გავალ გარეთ.. ყველა კუთხე კუნჭულს მოვივლი, იქნებ სადმე დღნაშვოს შევხვდეო.. რა იცოდა პატარა მაშომ, რომ ძალიან ახლოს იყო თავის ნანატრ მეგობართან.. რამდენიმე საათი და რამდენიმე კილომეტრი აშორებდა მხოლოდ.. 

 შებინდდა, დაიშალა მოდანზე შეკრებილი ხალხი.. ფერადი ნათურები ანათებდა საშობაოდ უცაურად ჩაწყნარებულ გარემოს.. მაშომ გამოყო თავი ნაძვის წიწვებიდან და   როგორც კი სიმშვიდე  დაიგულა, ისკუპა ხიდან და ტროტუარს გაუყვა.. მიდიოდა და აქეთ-იქით აპარებდა მზერას..ეს სამყარო სულაც არ გავდა სიზმარში მის მიერ ნანახს, ფერადს.. არც შოკოლადის სახლები და ნაყინის ტორტები მოჩანდა.. არსად ჩანდა დღნაშვოც. იმედის მაინც არ კარგავდა და ღმერთს ევედრებოდა შობის დადგომამდე ეპოვა მეგობარი..

ამ დროს დღნაშვო თავისი ხის ფუღუროდან გამოძვრა და საახალწლოდ მორთული ნაძვის ხის სანახავად გაემოემართა.. უცნაურად ჩქარობდა ისიც, გული რაღაც უცნაურს და კარგს უგრძნობდა.. კი ვერ ვხდებოდა რას.. სიჩქარეში ჩაუქროლა ტროტუარზე ჩამომჯდარ და ჩაფიქრებულ მაშოს.. ისე კი გაუკვირდა თავისნაირი სულუეტის დანახვა და უკან მიბრუნდა..თვალებს არ უჯერებდა.. დიახ, ციყვი იჯდა ზურგშექცეული და თან ძალიან ნაცნობი, მაგრამ ვერ წარმოედგინა რანაირად შეიძლებოდა ყოფილიყო მაშო.. საიდან, როგორ.. "არა, უნდა მივიდე, ახლოდან უნდა შევხედო.. რამე მახეს ხომ არ მიგებენ კიდევ?" -გაიფიქრა და მიბედა მისვლა.. არა, არ  შეწმცდარა, ის ნამდვილი, ცოტათი შეცვლილი მაშო იყო.. თუმცა ისევ პატარა, მორცხვი და სიცივისგან მობუზული.. 

-მაშო.. მაშო შენ ხარ? ნუთუ მართლა შენ ხარ? აქ რას აკეთებ?"

მოტრიალდა პატარა ციყვი ნაცნობ ხმაზე..მის წინ საღ-სალამათი დღნაშვი იდგა შლიაპიან-პიჯაკიანი.. უცებ ტირილი დაიწყო, მეგობარს ჩაეხუტა, ცხელი   ცრემლები ღაპაღუპით ჩამოსდიოდა.. 

-რა გატირებს, შე სულელო.. მე მაქვს სატირალი.. შენ კი არა.. არ ვღირვარ შენს ცრემლებად.. ბოდიში მინდა მოგიხადო შენც, ჩემს ოჯახის წევრებსაც.. მაპატიეთ, რომ ასე უთქმელად მიგატოვეთ ყველანი.. 

მაშოს დიდი ხნის წინ ეპატიებინა მეგობრისთვის, რომ ასე დაუკითხავად და ჩუმად გაიპარა.. სიხარულისგან აღარ იცოდა რა ექნა.. არ სჯეროდა, რომ მართლა შეხვდა დაკარგულ მეგობარს, რომლის პოვნის იმედს ჯიუტად არ კარგავდა.. 

-დღნაშვო, დავბრუნდეთ ჩვენს მხარში, აქ ჩვენი ადგილი არ არის.. ვიჩქაროთ, უკანსასაბრუნებელ გზას დავადგეთ და შობას იქნებ ჩავუსწროთ კიდეც..

დღნაშვომ კი  გადაწყვიტა მეორე დილით, როცა პატარები მოვიდოდნენ ნაძვის ხესთან, მათთვის ბოლო სიურპრიზი გაეკეთებინა..მაშო დაითანხმა და მეორე დღეს რო გათენდა და ამოძრავდა გაყინული გარეუბანი, ნაძვის ხესთან ნამდვილი სასწაული მოაწყვეს ციყვებმა.. ბავშვებმა ისე გაიხარეს ორი მხიარულად მოკუსკუსე ციყვის თამაშებზე, რომ მათმა ჟრიამულმა იქაურობა გააცოცხლა.

-დედიკო, მამიკო, ეს ციყვები საიდან მოხვდნენ ჩვენთან? თავისი სახლი არ აქვთ? დედა და მამა ამათ არ ყავთ?- უცებ დაინტერესდა ერთი ბავშვი.. -ამათ თავიაანთ სახლში არ უნდათ?

-კი, შვილო, ალბათ ტყეში ცხოვრობდნენ, მაგრამ ნაძვის ხე რომ მოჭრეს ეტყობა ამ ხეს გამოყვნენ..-უპასუხა ჭკვიანმა დედიკომ შვილს.. 

-მერე დე, არ შეილება, რომ დავაბრუნიოთ ისევ ტყეში? სობაზე დედასთან და მამასთან არ უნდათ ამათ?

-კი, როგორ არა.. მამას ვთხოვოთ და იქნებ დაგვთანხმდეს მათ ტყესი წაყვანაზე.. 

მაშო და დღნაშვო კეთილმა ადამიანებმა ჩასვეს ყუთში და ტყეში წამოიყვანეს, იმ შორელ მზარეში,  სადაც მათი მშობლიური გარემო იყო.. 

ალბათ რას გაიხარებდნენ მათი ოჯახის წევრები დაკარგულ შვილებს რომ დაიბუნებდნენ.. ფაქტი კი ისაა, დღნაშვს აპატიეს,  შობას ჩაუსწრეს, წვეულებაც გაიმართა და მაშო და დღნაშვო ისევ ერთად იყვნენ.. 

არა მგონია აწი ასეთი შეცდომა დაუშვას დნაშვომ და დაუკითხავად სადმე გაემგზავროს..

ჰო არ  შეიძლება ასეთი ნაბიჯის გადადგმა ნამდვილად.. უთქმელად არ უნდა მიატოვო ოჯახი, პასუხისმგებლობა მათ წინაშე, მეგობრები.. ამით მხოლოდ გული ეტკინება მათ.

დასასრული

იგ

იგ

მარტი 2011