"...გვიანი საღამოა.. არა ღამეა თითქმის.. ისედაც ხომ ზამთარია და ცივა, მაგრამ ამ ბოლო დროს მე ვიყინები..
გარეთ თოვს, წვიმს, ავდარია.. ისეა არეული ამინდი, როგორც ჩემი გონება.. ფეხით სახლში დაბრუნება ჩვევად მექცა..მიხარია ხოლმე როცა ნისლია და ნალექი.. ასე ცრემლებს ჩემს სახეზე ვერავინ შეამჩნევს..
თითქოს ხალხში ვტრიალებ, ბევრი საქმეც მაქვს, ბევრი მეგობარი მყავს, ოჯახის წევრებიც გარს მახვევია, მაგრამ მაინც უსაშველო მარტოობას განვიცდი.. და გული მეწურება.. აქამდე ისიც არ ვიცოდი გული სად მქონდა, აი მაშინ კი, მკერდის არეში აუტანელი ტკვილი რომ ვიგრძენი, მივხვდი რომ უგულო არ ვყოფილვარ.. შენ მიხვდი?
გავივლი, გამოვივლი და მინდა გითხრა, მიყვარხარ! იცი როგორ, რაღაც არა მიწიერად.. ალბათ ზეცაში უყვართ ასე და ამიტომ დედამიწაზე ჩემთვის არ შეიძლება ვუყვარდე!
"თითქოს ყველაფერმა აზრი დაკარგა ჩემს ირგვლივ შენს გარეშე. ურთიერთობას ვეღარ ვახერხებ ვერც სულიერთან და ვერც უსულოსთან. ისინი მე გამირბიან. თითქოს დაიცალა მთელი სამყარო და დავბორიალობ უსახო სიცარიელეში. დილით რომ ვიღვიძებ, საშინელი სევდა მომყვება ხოლმე სიზმარეული ქვეყნიდან" და თუ სიზმარში გნახე, სულ გამირბიხარ, მსაყვედურობ.. მე მაინც მოგყვები ფეხდაფეხ და სადღაც კუთხეში ატუზული მათხოვარი ბავშვივით შემოგყურებ შორიდან ისიც.. შენ კი ბედნიერი, ამაყი და თავაწეული სხვას ეგებები...ე.ი. ძილიც კოშმარად მექცა..
.. მიჭირს გადაჩვევა შენი, მაგრამ სხვა გზას ვერ ვხედავ.. დროდადრო მახსენდება ფრაგმენტები და ცრემლები მახრჩობს.. მე ცუდად ვარ..
გარეთ კი ისევ თოვს თუ წვიმს ამინდსაც ვერ გაუგია.. მეც ვერ გამიგეს.. "
* * *
აი, ასეთი გზაარეულის წერილებსაც შევხვდი ცხოვრებაში.. ბევრი რამ მეც არ მესმის..
იგ
მარტი, 2011 წელი
No comments:
Post a Comment