ზღაპარ იყო, ნაწილი II

დღნაშვოს მოგზაურობა

საღამო ხანს ადამინაებმა ნელ-ნელა აკრიფეს თავიაანთი კარვები, მოწყობილობები, დატვირთეს მანქანები და შორეული მხარის დატოვება დაიწყეს. მათთან მისული დღნაშვო თამამად ახტა მანქანაში და დამშვოდობებას რომ აპირებდა, უცებ ერთი გრძელთმიანი, ლამაზ თვალება არსება, რომელსაც დანარჩენი მისი მეგობრები მერის ეძახდნენ , დღნაშვოს მოეფერა, " რა იქნება, რომ ეს პატარა ციყვი თან წაგვეყვანა, რა მაგარი იქნებოდა!"  არ გინდა, რომ ჩვენთან ერთად წამოხვიდე? "  

დღნაშვოს კი თვალი გაექცა მისთვის უცნაური მოწყობილობისკენ, რომლის კლავიშებზეც მერი თითებს ათამაშებდა..და უცნაური გამოსახულებები ჩნდებოდა და ქრებოდა.  ეს ლეპტოპი იყო.. დღნაშვო გაერთო და არც კი უფიქრია ბევრი, ისე მოკალათდა მერის კალთაში და სულ მალე ადამიანებთან ერთად მიჰქროდა დიდი ქალქისკენ, სადაც ბევრი საინტერესო რამე ხდებოდა, ციყვებისგან განსხვავებული და ბევრად დიდი არსებები ცხოვრობდნენ..  აქედან დაიწყო დღანშვოს საოცარი მოგზაურობა. 

თანდათან მისი ფერადი სიზრების მსგავს სამყაროში გადაინაცვლა და უხაროდა.. ისედაც ოცნებოდა შორეულ მოგზაურობაზე .. სულ იმას ფიქრობდა, როდის შეძლებდა თავისი სახლის დატოვებას, მას თავგადასავლები იზიდავდა და სულ დაავიწყდა ციყვების  მხარე თითქოს.. 

ცათამბჯენების ქალაქში  სულაც არ იყო ზამთარი. ჩველებრივზე მეტად ცხელოდა და ყველაფერი ისე უზარმაზარი იყო.. მერის მსგავსი ადამიანები ძალიან ჩქარა მოძრაობდნენ, სულ სადღაც გარბოდნენ, ხმამაღლა საუბრობდნენ.. დღნაშვო ბედნიერი იყო.. ბინა მერის სახლში დაიდო. ის აწუხებდა მხოლოდ, რომ მისმა ადამინმა მეგობარმა მისთვის ტანისამოსის შეკერვა მოისურვა და ტანსაცმლის ტარება მოუწია.. ალღო მალე აუღო ახალ რიტმს და მალე ყველასთვის საყვარელი და სასურველი მეგობარი ციყვი გახდა.. თანაც ძალიან მხიარული იყო..  ყოველთვის ახერხებდა მის გარშემო მყოფთა გაოცებას.. მერი კი თავს იწონებდა მისით და დღნაშვო წვეულებების მუდმივი სტუმარი იყო. 

 დღნაშვოსთან პატარა ბავშვებიც  კარგად ერთობოდნენ, თანაც ისე,  რომ ერთ მშვენიერ დღეს მერის მეზობელმა შესთავაზა მფრინავი ციყვი მისთვის დაეთმო, მისი შვილი ძალიან კარგად იქცეოდა მის გვერდით რომ იყო.. "ოღონდ ეს ცოცხალი სათამშო მე დამითმე და რამდენსაც გინდა გადაგიხდიო".. მერის მისი გაყიდვა აზრადაც არ მოსვლია.. გასხვისებაც არასდროს უფიქრია, მაგრამ ისე ძალიან უყვარდა  მეზობელი ოჯახი, რომ გადაწყვიტა მათთვის ეჩუქებინა დღნაშვო.. იფიქრა,  იქ უკეთესად იქნება, პატარა ბავშვებთან ერთად უფრო მეტ სითბოსა და ყურადღებას აგრძნობინებენო.. დღნაშვომ ოჯახი მეორედ გამოიცვალა..პირველად თავისი მშობლიური და ახლ მერის დაშორდა, ოღონდ აქ არა თავისი ნებით.. მხარზე ჩაბღაუჭებოდა თავის მერის  და არ უნდოდა მისი დათმობა, ძალიან შუყვარდა.. მაგრამ გოგონამ ჩამოსვა და მეზობლის ბინის კარი მის ზურგს უკან მიიკეტა.. 

დღნაშვოს ბომონდური თავგადასავალი ამით დამთარდა და აწი მას განებივრებული ბავშვების გართობა მოუწევდა.. მას შემდეგ რაც დატოვა შორეული მხარე ციყვებისა, არც ერთხელ არ გახსენებია მაშო, არც კი უდარდია როგრო იქნებოდა მისი პატარა და ერთგული მეგობარი..  ახლა კი გულზე რაღაც სევდა შემოაწვა და ვერც კი მიმხვდარიყო რა სჭირდა.. თუმცა ვინ აცალა ფიქრი და სევდა, გარშემო პატარების გუნდი დაესია და მათი მხიარული სახეების შემხედვარეს გადაავიწყდა დარდი..

 ბავშვები და დღნაშვო ერთად მოგზაურობდნენ საბავშვო ცენტრებში.. შოკოლადის სახლები და ნაყინის ტორტები თავზე საყრელი ჰქონდა. მხიარული ციყვი მათთან ერთად ხალისობდა და ერთ მშვენიერ დღეს მისი ახალი მეგობრის, პატარა სალის დაბადების დღე რომ იყო, დღნაშვო სალის მამის მეგობარმა შეამჩნია.. ეუცნაურა ასეთი განვითარებული ციყვის არსებოდა და დიდხანს აკვირდებოდა.. საღამოს კი სტუმრები რომ დაიშალნენ, სალის კივილი მოესმათ მშობლებს: "დედიკო,მამიკო! ჩემი ციყვი გაქრა!!" ბავშვი დიდი ხმით მოსთქვავდა მის დაკარგვას და  არც ახალი ციყვი, არც ახალი თოჯინები და არაფერი არ უნდოდა მას,  დღნაშვო ქვეყანას ერჩია..

დღნაშვო კი სწორედ რომ სალის მამის მეგობარმა, ქალაქში ცნობილმა მეცნიერმა და მკლევარმა ჩუმად მოიპარა და წაიყვანა თავის ლაბორატორიაში, სადაც  სხვადასხვა ცხოველების  საინტერესო გამოვლინებებს აკვიდებოდნენ და მათზე ცდებს ატარებდნენ.. 

დღნაშვო ცხოვრებაში პირველად შეშინდა. მისთვის შეუჩვეველ ადგილას მოხვდა, ისიც სხვებივით გალიაში ჩასვეს და ნემსები გაუკეთეს. გალიაში მის გარდა ცხოვრობდნენ  ზაზუნები, თაგვები და ციყვები. თეთრ ხალათიანი, პირბადე აკრული ადამანები კი მოდიოდნენ მიყავდათ ისინი ჯერ-ჯერით. თუ უკან აბრუნებდნენ, ძალიან საცოდავად გამიყურებოდნენ.. თუ არა და,  მათი განმგმირავი კვნესის ხმა მოისმოდა დერეფნის ბოლოდან.. 

დღნაშვოს ვერც კი გაეგო რა უნდოდათ მისგან, რას ერჩოდნენ ადამიანები.. საშინელი სიმარტოვე შემოაწვა გულზე. ისე იყო, თითქოს თავის უკანასკნელ დღეებს ითვლიდა და გაახსენდა მშობლები, საკუთარი სახლი და გაახსენდა მაშო, რომელიც გზის პირას დატოვა ბოლოს.. ადამიანებთან გამოსამშვიდობებლად რომ წავიდა მარტო. თვალწინ წარმოუდგა პატარა, ნაზი და მორცხვი მეგობარი, სულ რომ მის სიახლოვეს რომ უნდოდა თამაში.. გული გადაეწურა რაღაცნაირად, თავი დამნაშავედ იგრძნო. მოუნდა რომ ჩახუტებოდა მას, თავის დედ-მამას, დას.. მოუნდა გამოესწორებინა თავისი საქციელი და ძალა იგრძნო ბრძოლის, გადაწყვიტა, რადაც არ უნდა დასჯდომოდა აქედან გაეღწია და შორეულ მხარეში დაბრუნებულიყო.. 

საზრიანმა ციყვმა სამოქმედო გეგმა დასახა. თავი მოიმკვდარუნა და როდესაც მის წინ გალიაში მჯდომი თაგვის წასაყვანად მოვიდნენ, გაშოტილი დღნაშვო დაინახეს.. არტყდა ერთი ამბავი.. მოცვივდნენ მკვლევარები. დღნაშვომ ცალი ქუთუთო ასწია და დაინახა სალის მამის ბოროტი მეგობარი, რომელმაც აქ ამოაყოფინა თავი.. უფრო გაჭიმა მკვდარივით ფეხები.. მკვდარი ციყვის გადაგდება ბრძანეს და დღნაშვო ნაგვის კონტეინერში ჩაუშვეს.. დიდხანს თავდაყირა მიფრინავდა მყრალ სუნიან მილში, მაგრამ რაღას დაეძებდა, ცოცხალი იყო.. 

ბოლოს ტყაპანი მოადინა დიდ გუბეში.. გარეთ წვიმდა და საგრძნობლად ციოდა.. საშინელი ამინდი იყო. დღნაშვო მიხვდა,  სადღაც მისთვის უცხო ადგილას იყო და არ იცოდა საით წასულიყო.. იცოდა,  ვერც მერის და ვერც სალის  სახლს ვერ მიაგნებდა, რადგან სადღაც გარეუბანში იმყოფებოდა.. 

 ბევრი იარა თუ ცოტა,  ბოლოს ერთი მიტოვებული სახლის კიბის ქვეშ შეიყუჟა ღამის გასათევად, მაგრამ იქვე მობირჟავე კატების გუნდი  გამოჩნდა, რომელთაც სულ არ ეპიტნავათ ტანსაცმლიანი ციყვი და  აგრესიულად აგრძნობინეს გაცლოდა იქაურობას.. 

დღნაშვოს სხვა რა დარჩენოდა,  მოშორდა მათ და მარტო ცხოვრების სწავლა დაიწყო, ბინა ხეზე დაიდო, ის სკვერში ჩიტებისთვის დაყრილი ნამცეცებით იკვებებოდა. ქალაქსა და მის გარეუბანში კი ზამთრის სუსხმა შემოტევა დაიწყო.. "სანამ დაზამთრდება ჩემს სახლში დაბრუნება უნდა შევძლო.. ჩემები მომენატრა.. მაშოც.. "

(გაგრძელება იქნება..)

იგ
მარტი, 2011